Cafe-Noir

Dym z kubańskich cygar drażni krtanie i resztki przegniłych mózgów

od nadmiaru whisky.

Wokół dziesiątki wytrzeszczonych oczu, wykrzywione twarze,

w ustach wrze nieskładny gwar.

Duszność podchodzi do gardeł, do spoconych torsów

ciężkich od złota.

Odbijają się w lustrach drgające gwiazdy.

Rozochocone stado wyrzuca z siebie smrodliwe popioły,

które kłębią się pod sufitem, jakby wzniecona oddechem

burzowa nawała.

Ze wszystkich kątów dobiegają ciche szmery, stłumione

piski.

Węszą nerwowo rozbiegane szczury,

podnosząc, co chwila zadżumione ryje.

Udają kwilenie nad zgniłymi szczątkami. Rozrywają je w trwającej wojnie

padlinożerców.

Wyrywają sobie nawzajem.

(Włodzimierz Zastawniak, 2013-11-03)

Witam - wiersz horror i to mocny - widzę to wszystko

o czym wiersz wspomniał - znaczy rozumiem

ten stan - podoba się ta obawa...

                                                                                             Pozd.

Oczami wyobraźni zobaczyłam rządzących naszym światem... Kubańskie cygara, przegniłe mózgi, nadmiar whisky... Dodam tylko, że według mnie jest to naprawdę dobry wiersz, do którego na pewno jeszcze wrócę.

Pozdrawiam Autora :)