Ɗzíҽաϲzę í Ⱳíҽɾzҍɑ

w zaułku błękitnej łąki

pod żółtym zielonym niebem

samotne dziewczę stęsknione

czy przyjdzie jej luby

nie wie

lecz trawa złowieszczo szumi

coś tam zaczyna wystawać

i nagle przed nią wyrasta

hmm… wierzba pełna

pomarańcz

dziewczę raptownie zdziwione

apetyt buzuje w trzewiach

wtem słyszy słowa stłumione

więc pragnie w cholerę

zwiewać

aż nagle owoc dostrzega

sflaczały krzywy fikuśnie

dlatego z czułością całuję

w ogonek wierzbową

gruszkę

a on nabrzmiewa i reszta

soczysty lepki nie smutny

miąższ rośnie a dziewczę sapie

tyś luby młodzieniec

jurny

miętoszą skórki frywolnie

aż soczek słodki wycieka

nie tylko zapach w głąb wchodzi

nie chcieli z miłością zwlekać

*

bo tak w zasadzie od zaraz

pieprzyli się wśród pomarańcz

@Dekaos Dondi bardzo ładny wiersz <<pozdrawiam>> zuzia

@Dekaos Dondi  Zakończenie... dosadne bardzo... :)))

Pozdrawiam :)))

@zuzia

Zuzia→Dzięki:)→I też→Pozdrawiam :)

@CafeLatte

CaffeLatte→Dzięki:)→Chciałem żeby koniec... był... no... właśnie taki i już:))

P.S→Masz ładny nick→taki kawowy. A że dzisiaj kawy nie piłem, to dostałem apetyt.

Idę wstawić wrzątek:)

@zuzia

Zuzia→też ładny nick→jedno z ulubionych imion:))

Niesamowicie wulgarny wiersz, ale cóż :"na tyle krawiec kraje, na ile mu talentu staje".