Kukułka i Duch

To taki dialog z lekka rymowany.

Lubię różnie wymyślać.

→→→→→→→→→→→→→

Wiecie co? (nie wiemy).

Czasem warto posłuchać Kukułki.

Takiej z zegara. Gdy kuka.

O północy mi wykukała,

jak uwierzyć w ducha.

Kuku – kuknęła. – Czas do cukierni się tobie wybierać.

Jam na nią spojrzał jak sroka w świecidełko.

– Ależ ptaszku. Świat otulony nocką ciemną.

Kuku – kuknęła nastroszona. – Masz znajomego cukiernika.

Otworzy. Głupka nie zgrywaj. Czas ci zmykać.

Kup czekolady tabliczkę.

Gdy wrócisz durniu, uwierzysz faktycznie.

A zatem poszedłem. Wylazł z wyra. Z racji przyjaźni chyba.

Poszliśmy. Wymarał co trzeba.

A nawet za pół darmo sprzedał.

Znowu jestem w domku. Kukułka wylazła.

Uśmiech dzioba widzę. Za chwilę kuka od początku.

Jak to ona. Nakręcona.

– Kuku! Odwiń sreberko. Zjedz kawałek czekolady.

Tylko mi tutaj nie stękaj. Uwierzyć masz.

A nie marudzić i się bać.

Biorę do ust twardy kawałek,

lecz nagle wypluwam kleistą marę.

– Kukułko! Zarazo jedna! Ode mnie to bierz.

Takiej nie przełknę, skosztować nie mogę.

Ta czekolada kwaśna jest.

– A widzisz łachudro! Posłuchaj co kukam.

Gdyby miał smak czekolady, uwierzyłbyś w ducha?

–W Duszka Czekoladka?

Jak babcię kocham… wcale.

– Dziadka też?

– Dziadek zszedł.

– Zgadza się. A zatem zjadłbyś i co? I pstro!

A tak… przestałeś być cymbałem.

A teraz pozwól, że do zegara się cofnę,

bom pióra zmoczone mam całe.

– Jak to? Co Twój dziób znów pierdzieli?

– Tylko roztropnie kukam.

To fajnie, że uwierzyłeś w ducha,

lecz przestałeś wierzyć, że dach przecieka.

Pamiętaj, że chodzisz po ziemi.

Naprawa czeka. To i owo trza zmienić.