orzeł i synogarlica

w głębi ogrodu stoją dąb i sosna

ona łka z bólu on w szponach obłędu

bo chociaż wokół światem włada wiosna

przyszłość ich smutna i bez happy endu

on naczelnikiem wojsk insurekcyjnych

ona przemocą w ramionach innego

dla nich tragedia słońce świeci innym

żadne nie pojmie swego kochanego

w końcu są razem chociaż na wygnaniu

tam już nikt więcej fortuny nie splącze

przy małym grobie na cichym cmentarzu

stoją przy sobie dwie wierzby płaczące

.

23.03.2020

.

Wiersz opisuje miłość Ludwiki Sosnowskiej herbu Nałęcz do Tadeusza Kościuszki, bohatera narodowego Polski i USA, naczelnika wojsk insurekcyjnych w 1794 roku. Gdy Kościuszko oświadczył się o rękę panny młodej, niedoszły teść mu odpowiedział: „Synogarlica nie dla prostego szlachetki”. Dla powiększenia swego majątku ojciec Ludwiki wydał córkę siłą za niekochanego przez nią mężczyznę.

Młodzi posadzili w dworskim parku w Sosnowicy na Polesiu Lubelskim dwa drzewa: dąb i sosnę, jako symbole ich wiecznej miłości (sosna ostatnio obumarła i przewróciła się).  Miłość Ludwiki i Tadeusza trwała całe życie, o czym świadczą płomienne listy. Kościuszko zmarł na wygnaniu w szwajcarskiej Solurze i tam początkowo znajdował się jego grób. Na cmentarzu w Zuchwill wnuczka Ludwiki na pamiątkę tych wydarzeń posadziła dwie płaczące wierzby symbolizujące nieszczęśliwie zakochanych.