Wierzba

Wierzbo płacząca nad wodą
Mój przyjacielu jedyny
Rozumiesz zawsze me skargi
W wieczór deszczowy i siny

Nad rzeką często gdy siadam
W górze szumią Twe liście
Wtedy się Tobie spowiadam
Ty - milczysz uroczyście

Naginasz ku mnie konary
W ramiona mokre mnie biorąc
A pień Twój z starości szary
Pomaga wilgocią swą pojąc

Stoimy razem na deszczu
Woda po ciałach nam spływa
Szelest Twych liści w powietrzu
Mówi że jesteś szczęśliwa

podoba mi się klimacik


(ma być pojąc czy pojąć?
mała kreseczka a z rytmu wybija jakoś tak dziwnie)

Pozdrowionka,
Kai Fist

Kai podejrzewam, że na pewno ma być "pojąc"
Andrzeju, wers wcześniej lepiej by chyba było "ze starości", bo mnie sie język zaplątał. Spokojny, fajny wierszyk. Jak wrócę z pracy znerwicowany, to będę sobie czytał
Pozdrowienia

Wierzby mam..i kocham..podobnie jak brzozy..więc się uśmiecham do wiersza ciepło...

pozdrawiam - Mirka

tak... wierzba... to drzewo z kolei jest niesmiertelne, jesli tylko nie pozwolisz mu wyschnac na wior ... jak pradziwa milosc...
jakis czas temu szlam z ojcem lasem, dotarlismy nad niewielki strumyk, nad ktorym rosly wlasnie wierzby...jedna z nich lezalapowalona, daleko od brzegu, na duzej, slonecznej polanie... byl to moze dwu-metrowej wysokosci pien, stary i bardzo gruby... chcielismy go zaniesc nad strumien, ale byl za ciezki...
nastepnego dnia przyjechalismy w kilka osob z konmi i zabralismy pien na podworko... ojciec wykopal gleboki dol i wsadzil tam drzewo... na wiosne, wyrosly mu dlugie, zielone wlosy. to jedno z moich ulubionych drzew....

Wierszyk fajny, zwiewny, konserwatywny ale cieplutki. Podoba mi się, pomimo nie moich rejonów. Fakt, ze z starosci źle się czyta bardzo, ale to detal do łatwej przeróbki. Ja doczepie się do rodzajowości wierzby płeć piekna zmienną jest, ale zeby aż tak? Ale to moze tylko ja ukobiecam wszystkie siostry wierzby.

Aguś, piekna bajka. Piekne wspomnienie. coś jest w nim takiego, ze poczułam zapach końskiej siersci mokrej od łez.

Dochodzę jednak do wniosku, ze za bardzo czepnęłam się pci. Czyli jeszcze lepiej jest

ładny, lekki, podoba mi się

Piękny wiersz. Stworzył Pan niepowtarzalny klimat. Pisze Pan o wierzbie jak o swojej najdroższej przyjaciółce, a to mnie rozbroiło. Pozbawiona broni słów mogę tylko powiedzieć szeptem: "jestem wzruszona".
Pozdrawiam bardzo serdecznie i gratuluję tak cudownego wiersza.

Kaj - ma być "pojąc".

Dziękuję wszystkim za komentarze. Już myślałem, że mój staroświecki styl nie przypadnie do gustu. A tu taka miła niespodzianka.

pojąłem...
na pierwszy rzut oko zrobiło mi się dziwne złudzenie

takie "drzewiaste" wiersze mnie się bardzo podobają
wierzba to tzw. pionierske drzewo w naszym kraju, zawsze jako pierwsze pojawia się w dorzeczach rzek, na zdewastowanych terenach i wytrwale walczy o sowoje "bycie"
a Salix alba 'Tristis' to mój ulubiony gatunek
pozdrawiam