Carmen

Nieprzerwanie tkwiłam w płatkach efemerycznej róży, 

na wzgórzu zastałej.

Tak wiele osiągneła, mając wyimaginowany obraz otoczenia,

wyrzekając się nieomylnych myśli zagubienia.

Teraz jest cicha, zwyczajna, bezszelestna i normalna.

Kwiat odkrył prawdę, zrzucając warstwę dobrego nastawienia.

Oczyścił umysł, tracąc wszelkie pragnienia.

I tak wśród nawału zbutwiałych liści wszystko się zmienia.

Cały jego świat opada ku ziemi,

nie szybuje już na tle zmyślonej zieleni.

@liconifess  -  ciekawy  bajkowy... wiersz - zatrzymuje zmusza do

                           refleksji - 

                        - no i ta zieleń zmyślona  - super.

                                                                                           Miłego życzę.