Przepraszam.

Mamo, czy Ty rozumiesz, że już, minął mój czas.
I każda moja chwila.

Mamo, Ty jesteś tak silna jak potężna lwica.
I każdy mój sens.

Mamo Ty jesteś moją różą i opowieścią.
Zawsze kiedy ciemno.

Mamo Ty jesteś przepływem mojej krwi, w żyłach mych,
I na zawsze razem.

Mamo Ty jesteś ponad wszystko, bo zawsze mnie kochałaś.
Zawsze kiedy było słabo.

Mamo, Ty jesteś siłą miłości, i lekkim oddechem nad ranem,
I każdą jednak sekundą.

Mamo Ty mnie urodziłaś, z tej właśnie racji ja tu jestem,
Ja i Ty.

Mamo, to tylko Ty tak umiesz, kochać, tulić
i chłodzić gorączke i przynosić ulgę 

Jedynie cichym szeptem
Pośród lodu słów
I ciszy, na zawsze i wolności,
Której nie można poznać poki się kochamy.
Lub nie.
Lub nie.

... to, że treść skierowana do mamy, że przepraszasz.. ok. czemu nie, jednak treść nie przekonuje mnie, całość zbyt

"napompowana", interpunkcja też do poprawy.

Próbuj, jeżeli bawi Cię pisanie.