Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Czarną ścieżką po grzechu Graal

Dawid Rzeszutek

Przez Dawid Rzeszutek
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dawid Rzeszutek

Dawid Rzeszutek

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Czarną ścieżką po grzechu Graal

 

Czarne maski chorych wron zakładacie
zwykle po zmroku, razem z upadającymi
majtkami i resztką rozsądku,
gdy czarne są marzeń waszych pejzaże,
a klęska spala erotyczny zagajnik.
Gdy dłonie pragną dotknąć obsesji
w sercu starej prostytutki, jak we własnym.

 

Czarne są też duszy płomienie,
gdy zmierzch nadzieję, jak świecę gasi,
gdy ojciec oczy nagle zamyka,
a wy, pławiąc się w swym zagubieniu,
w tułaczce po bezdrożach rozpustnych,
szukacie tej krzywdy największej,
krzywdy gruchoczącej kości niewinne,
by choć usta krwią zwilżyć.

 

Naiwność wron nie wytłumaczy też
za waszą karmazynową bramą odchodów,
ani nie wykracze słów rozgrzeszenia,
gdy siłą własnych brudnych rozkoszy
miażdżycie czyste płatki śniegu
i kalacie pióra, orła dziś jeszcze bielszego.

 

Czy wrócić będzie wam dane
do domu, gdzie trwa troska ciepła
i czeka radosnego dłoni uścisku
oraz objęcia ramionami czystej miłości ?
Jeśliście puści jak zezłomowane,
zniszczone w boskim oku nadzieje.
Jak cień potargany i obdarty z cnót
przez wschody wszystkich słońc.

 

Tego pewien mniej nigdy nie byłem,
choć tak blisko waszych serc wszak żyłem.

Edytowane przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)
1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andreas
      lim O- pełny luz

      Przez andreas · Opublikowano

      @Ajar41 Chyba tylko Łukaszenką, którego nasze media tak obsmarowują. Ale coś mi się wydaje, że to niekoniecznie prawda...   Pozdro.
    • Kasia Koziorowska
      przygwożdżona do ziemi

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      powróciły z tej przydługiej mordęgi moje łzy nie miały w sobie zbyt wielu snów nie mieścił się w nich kęs światła   wiedziały od początku są niemile widziane w moich oczach niepotrzebnie sycą zeschniętą glebę serca zatrzaskuję furtkę do tęsknoty skazuję na dożywocie zbyt rozległe westchnienia   biegniemy wciąż pod prąd przyszłości a rzeczywistość nie dba o swoje zakończenie przerażona własnym sentymentem zdziwiona czasem pragnę doświadczyć bliskości twoich gwiazd wyrzutów które jątrzą sumienie niby źle opowiedziana bajka   wciąż nie mogę zrozumieć ciszy serca fantazji które są silniejsze od strachu przygwożdżona do ziemi próbuję wzlecieć ale niebo odtrąca moją cierpliwość gardzi wolnością
    • andreas
      Stolica Europy cz.ost.

      Przez andreas · Opublikowano

      @Ajar41 Faktycznie, flecistka niezła, tylko żeby nie była jak ta z Chodzieży.   flecistka z czyściutkiej Chodzieży zazwyczaj ma oddech nieświeży a rada od Heni instrument niech zmieni bo w inne sposoby nie wierzy   Pozdrowionka.@jan_komułzykant   Cesarstwo Rzymskie trwało 1400 lat, Austro-Węgry 51, blok komunistyczny 44 lata. Tendencja mocno malejąca. Coś mam przeczucie, że ta cała Unia pierdyknie szybciej, niż się spodziewamy i czy przypadkiem nie zacznie się znowu od Polski...   Pozdrowionka.
    • andreas
      Erotyk prawie karaibski

      Przez andreas · Opublikowano

      @Deonix_ Dzięki za miłe słowa. Ja również nie palę, ale to nie przeszkodziło mi jednak w napisaniu tego wierszyka. Podobnie jak z moją niewiarą w Pana Boga, chociaż na ten temat też wykombinowałem (podmiot liryczny bardzo wierzący) kilka tekścików. Pozdrawiam.
    • Dariusz Sokołowski
      Psy

      Przez Dariusz Sokołowski · Opublikowano

      ledwie tylko zmierzch zgasi blask mieszkań i domów a dzień zamknie podwórza drzwi furtki i bramy zaraz wznosi się w mroku odległe szczekanie jak wezwanie do zboru komenda na odwrót   chwila – niesie ten parol każde krewkie psisko i na świadków zwołuje płochliwe kundelki co miotając odezwy przez ogrodzeń deski budzą całe uśpione obejść towarzystwo –   a gdy noc już zawiesi sztandar swój na szczycie cały ten wściekły sobór wrzasków i ujadań zamienia się w modlitwę długi pacierz biadań w którym miesza się wdzięczność i przekleństwa życia

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...