Ogród

Wchodzę i nie widać nic oprócz samotnego drzewa,

ścieżka usłana ostrymi głazami, to miejsce idealne
gdzie umysł spokój ma, gdy dusza ubolewa.
Obraz, jak podczas seansu, umiejscowienie realne.

Ale bieżę przez ową drogę, nikogo nie spotykam,
ni wroga, ni otuchy, ni cierpienia, ni szczęścia.
Drogowskaz zapisany czymś czego nie rozczytam,
a gdy patrzę w niebo, krew, rozlana od wejścia.

Niepokój przeszywa, gdy widzę rubinowe niebo
wraz ze szmaragdem drzewa, wizja codzienności,
alegoria życia, podana jak na tacy przeto.
Traktująca o wszystkim, przyjaźni, miłości...

Z krainy wyjść tej trudno, mi jeszcze się nie udało. 
Trzeba by pręt przez oczodół wbić niezauważenie 
Ale przeniósłbym wyłącznie myśl, ciało by zostało,
i bez drzwi trwał tam, mógł zapuszczać korzenie.

Więdnąć, czekać, na coś co nie nastanie,
drzewko Bonsai niespotykanie rozrośnięte. 
Może w drzwi usłyszę w końcu kiedyś pukanie?
Zaprosić kogoś do środka, szczęście niepojęte.

                         dn. 02.02.2020

Urokliwa treść wiersza i puenta... 

Jednakże radziłabym bieżyć. 

(nie bierzyć)

@Paweł Z nie zatrzymuje, wręcz przeciwnie, do góry zabiera. 

@Marianna_ bardzo dziękuję za komentarz oraz czujność! 

@Dag dziękuję za piękny komentarz. Ja traktuje ten wiersz, jak i zresztą większość twórczości, jako ucieczkę przed swoimi myślami, które kierują czasem w nieodpowiednia stronę, bowiem dzięki poezji mogę znaleźć się w zupełnie innym miejscu, a (co bardzo mnie motywuje do pisania) jednocześnie za zasłonami metafor ukryć to co w sercu i umyśle mi drzemie...

@Paweł Z 'Queen of Hearts', który wczoraj właśnie oglądałam na festiwalu, obfituje w obrazy przyrody z Twojego wiersza. Jeżeli nie widziałeś, to polecam. Thx

@Dag o bardzo chętnie zajrzę, dzięki