404

czterysta i cztery ma twarzy

ten mały poetycki  bandyta

dowódca wszystkich projekcji

jednym pchnięciem sztyletu

pozbawiam go złudzeń istnienia

kalejdoskopicznych osobowości

ponownie przytwierdzam stopy

do podłoża goniąc od A do B

w środku - pustka i cisza

na zewnątrz - kilka wybroczyn

@rumcajsowanie To chyba wirus, mam to samo. Ciekawe to, w treści i formie. Jeszcze tu wrócę... 

@rumcajsowanie

Str 404 Error... ileż kryje różności... 

Trudno się odnieść dokładnie do tego utworu, bo jest dość tajemniczy, w zasadzie pierwszym wrażeniem u mnie było skojarzenie ze słynnym błędem kodu HTTP (jak u koleżanki w komentarzu wyżej), to pospolity błąd komunikacji internetowej. Jako uważny czytelnik, i z szacunku do autora nad którego tekstem się pochylam (mowa oczywiście - o tobie), próbuję umiejętnie wcelować w jakąś konkretną percepcję autora. Naturalnie chwytam więc tego przeczucia i uruchomiam głębszą analizę. Skoro strona 404 informuje nas o błędzie komunikacji: (not found) – (nie znaleziono) – tej strony w necie, to próbuję teraz dokonać merytorycznego porównania i konfrontuję sobie ten błąd w komunikacji (o którym wyobrażam sobie że piszesz autorze) z obszernym poetyckim natchnieniem (autora - twoim)– ono przecież podobnie jak ten internetowy kod błędu bywa „not found” - to nieprawidłowość, bowiem - nie zawsze komunikujemy z weną, często próbujemy napisać tekst lecz czegoś brakuje, w takim trybie nic nas nie urządza, i odkładamy wiersz „do poczekalni”, okazuje się, że dzień później wszystko jest w normie, tłumaczymy sobie wtedy – że przyszła wena, ożyło natchnienie. Wyobrażam sobie, że o tym mi opowiadasz - w wierszu, czyli o braku osobistej komunikacji z własnym natchnieniem, to impresja jakby zanotowana chwila, liczbę 404 nazywasz „małym poetyckim bandytą”, oskarżając niejako natchnienie o brak empatii wobec ciebie jako twórcy – czyli autora, a może to foch?, po prostu nie możesz nawiązać połączenia ze stroną konkretnego portalu poetyckiego (np. by opublikować nowy wiersz), i to ciebie irytuje - albo z konkretnym utworem, którego już nie ma? Jedno to pewnik, jest w twoim wierszu odnotowany niepokój, lub złość, i jest to zaprogramowane – świadomie i zaimplementowane do tekstu. Ja dokonam jednak nieco karkołomnej analizy i wskażę na ukryty symboliczny akcent tego tekstu, „czterysta i cztery” – może być analogią do słynnego Mickiewiczowskiego: „czterdzieści i cztery” z „Dziadów” drezdeńskich, i nawiązaniem do literackiego „proroctwa księdza Piotra”, w tym układzie możemy uznać że wiersz jest mistycznym może niekoniecznie manifestem, ale studium, jakim i czego?, to już fraktal zmysłu z panopticum osobistych wrażeń autora.

Obiecałem, że zajrzę z sumienniejszym komentarzem, trochę wielopiętrowy, ale szczery. Pzdr.

@Tomasz Kucina bardzo mi się podoba ta analiza, obszerna i celna. Nie będę się rozpisywał jakie emocje mną wówczas targały i po jakim życiowym sztormie one wystąpiły.

Wiem jedno mam taką moc by stać się ZeroJedynkowym. Wiąże się to z zamachem na mają poetyckość(tj. całą tą Kre) czy ten wewnętrzny głos co każe mi szukać sensów, znaczeń wszędzie  nawet pomiędzy wierszami. Ciągle i nieustannie.

Później zostaje wyrwa pustka albo tylko i aż strona, która się już nie wyświetla. Czterysta i cztery jak najbardziej nawiązuje do 44 z Dziadów, ale bez głębszej konotacji, a sama liczba jest dość adekwatna na ile stron świata czy ścieżek wena, natchnienie jest w stanie się rozproszyć nieraz w jednej minucie co jest tajemnicą, pięknem i piekącym przekleństwem też bywa. Hiperaktywne natchnienie gubi tropy i daje się we znaki;)

Co do wybroczyn to fakt akurat, to nie jest bezbolesny proces i ciało próbuje to tylko w wiadomy dla niego sposób jakoś odchorować(np. kaszakiem na wewnętrznej stronie górnej powieki co drażni oko jak ziarenko piasku :D)

Póki co jeszcze tu jestem, ale zamach jest już z grubsza zaplanowany;) (rozbił się na raty)

To też jak wszystko potrafi być dobre.

Trzeba tylko będzie się czymś porządnym zająć.

pozdrawiam

Więc trafnie przeczuwałem jakiś wewnętrzny niepokój w tym wierszu, nie mam podobnych reakcji, nigdy nie miałem przy pisaniu wierszy. Brak tej tzw. weny traktuję z dystansem. Bo po co zmuszać siebie do pisania, pisze się dla przyjemności. Jak rozumiem to u ciebie nawet nietypowe odruchy somatyczne?, skoro masz organiczne objawy? Może za bardzo się angażujesz? Albo masz ułudne wrażenie? Nie wmawiaj sobie, że reagujesz objawowo w konfrontacjach z pięknym doznaniem jakim jest pisanie wierszy. Hmmm? Nie jestem psychologiem, korzystałeś kiedykolwiek ze specjalisty – z psychologa? Może warto? Ten komentarz jest dziwy, wiersze to zabawa ze słowami, ale komentarz mnie zmroził? 

@Tomasz Kucina tak wiersze to zabawa i czasem i ja się nimi potrafię bawić. Najczęsiciej jednak rodzą się w dziwnym stanie skupienia gdzieś ocierającym się o ból i negację pewnych rzeczy czy też wielu składowych, przeze mnie tylko i mój wyłącznie punkt widzenia, rzeczywistości. 

Ten swoisty mechanizm analizatorsko-kontestatorski, który posiadam(odkąd pamiętam) niestety z defektem, jak w starej unitrze - wyłącznik nie działa a "gałka" od natężenia dźwieku tudzież mocy i częstotliwości  działa jak chce i kiedy chce;) Stąd drastyczny sposób wyciągania całej wtyczki.

Nie tacy pisarze jak ja (jam tylko pisarczyk i to dalekiej wody) potrzebowali oczyszczenia, nie tworzenia, itd. by nabrać świeżości czy też innego spojrzenia.

U mnie to zabieg typowo zdroworozsądkowo-higieniczny i od czasu do czasu konieczny.

Został mi jeszcze jeden wiersz, później znikam.

Ćwiczyć, biegać, pływać w tańcu ruchu wypoczywać :D

pozdrawiam

Rozumiem, już rozumiem. Ok. Wiesz?, może nie ma powodu by aż tak bardzo skupiać uwagi na tych stanach introwertycznych, i na własnej samoświadomości poza wierszami, lepiej skoncentrować się na pisaniu, na warsztacie i przede wszystkim tekście, nie warto angażować własnych stanów świadomości i obciążać nimi życie w realu - lepiej umieć oddzielić zapał twórczy i kreację od realnych stanów, po co cierpieć i obarczać się ascezą, a tym bardziej somatycznymi konsekwencjami (jak sugerowałeś), wiersze są po to by sprawiać frajdę autorowi, kolejnymi Kordianami na szczycie góry Mont Blanc raczej nikt z nas nie będzie, era Słowackiego, Mickiewicza jest dawno domknięta. Nie ma potrzeby cierpieć i epatować tym cierpieniem poza dziełkiem, lepiej tę energię spożytkować na wiersz, i odreagować naturalnie. Ja mam taki punkt widzenia, prosty, i użyteczny. Ćwiczenia, pływanie, taniec, i relaks na pewno będą tu pomocne i wskazane. Przecież chcesz być artystą a nie smutasem i dekadentem?, smutne i fatalistyczne możesz pisać wiersze (skoro masz taki kaprys czy styl, - a w życiu bądź optymistą, kochaj ludzi i otoczenie - bo są tego warci - skoro czytają twoje teksty. Trzymaj się.

@Tomasz Kucina Miło było poznać Pana, Panie Tomaszu zwłaszcza poprzez wiersze i odmienne zdanie w kilku wspólnych dyskusjach. 

Ja nie jestem, aż takim smutasem jak to mogłoby się wydawać, ale mam tendencję popadania w matnie w momencie jak coś zaczynam robić zbyt często.

Do zobaczenia za jakiś bliżej nie określony czas, może wrócę w lepszej odsłonie kto wie?

A teraz wiersz.

pozdrawiam 

Moje porady w tej dyskusji miały charakter stricte koleżeński, rozumiem, że ty masz potrzebę angażowania  większego potencjału wrażeniowego w to co jest ostatecznym celem czyli napisanym wierszem i to często sprawia ci ból, szanuję to, masz przecież prawo do własnej praktyki twórczej.