Uciekam...

Uciekam do rodzinnego domu.
Wybieram pociąg.
Liczę na to, że prędkość wymaże wspomnienia. 
Nie pomaga.
Wysiadam, ciągnę za sobą pełną walizkę,
Próbuję sobie z nią poradzić. 
Nie mogę.
Mam ochotę usiąść i płakać.
Uświadamiam sobie, że walizka jest jak moje serce.
Ciężkie i z nim także nie daje sobie rady.
Robi co chce, a ja wolałabym je kontrolować.
I siadam na krawężniku, i płacze.
Pogoda postanawia się przyłączyć.
Z nieba zaczynają spadać krople deszczu.
W końcu podnoszę się i wlokę zwłoki, które Ty nazwałbyś ciałem, do autobusu.
Wybieram miejsce z tyłu.
Odruchowo zaglądam do torby, a tam ta książka.
Zastanawiam się, dlaczego w ogóle się tam znajduję.
Czyżbym musiała zapoznać się z definicją słowa masochista?
Wybieram losową stronę.
Za oknem jeszcze bardziej pada, 
Ja w środku się rozpadam.
To ten wiersz, wiersz z pierwszego spotkania.
Wysiadam z autobusu, ciągnę walizkę, w ręku wyrwana strona.
Siadam na tapczanie, w swoim pokoju, tym w którym dorastałam.
Przemoczona, z ciężarem, z tymi cholernymi słowami.
Ucieczka do rodzinnego domu, 
Ulga.
Ale czy na pewno?

@Poezja_zmeczonamiloscia  ucieczka  i powrot jednoczesnie .