Życie to pajęczyna poplątanych ścieżek

Pomiędzy smutnym niebem bezśniegowej zimy,
a połaciami ziemi porośniętej mchami
przechadza się duch czasu w mokradła ubrany,
bagienno-grząskim wzrokiem wędrowców tumani.

Idę ścieżką wśród bluszczy, krzak czeremchy mijam,
ponad głową przepływa posępny świat szary,
pod stopami podmokła warstwa z liści zgniła,
Boże miej mnie w opiece, dodaj siły, wiary.

Nie mogę już zawrócić, ani się zatrzymać,
bo kto zaczął wędrówkę, podąża do celu,
nieważne czy przemierza po bagnach i żwirach,
nie sztuką jest zabłądzić pośród szlaków wielu. 

Życie to pajęczyna poplątanych ścieżek,
bądź tu mądry, zdecyduj, która jest właściwa,
pytasz mnie, jaką wybrać? Odpowiadam:”nie wiem”,
musisz sam zdecydować i sam ciężar dźwigać.

@Marek.zak1 @Moondog91 Dziękuję za uznania. Pozdrawiam:)