Improwizacja

Przez te wszystkie lata w swojej głowie,

Najlepszym stałem się pisarzem.

To czego nie było i co miało być,

Wszystko skompane w fantazji sobie ułożyłem

Resztę cierpienia, lęku i żalu,

Wszystko co w tym świecie niedobre - Odrzuciłem.

Tyle zła nie przyjmie serce, nie mówiąc o głowie.

Dlatego następne łzy nie będą wylane przeze mnie, a ludzi na moim grobie.

Ile ubyło i ile zostało - bez znaczenia.

Na koniec tyle samo mamy do powiedzenia.

Czasem ktoś próbuje coś od siebie do mnie wtrącić

Może z wewnętrznego przymusu, a może troski?

Postawy nie zmieniam - to zwykłe błachostki..

Kiedyś chciałem gdzieś przynależeć,

Dzisiaj w te stadne zwyczaje nie wierzę.

Chciałem mnóstwo spokoju i dużo uwagi,

Oddałem się aż nadto obojgu.

Eksplodowało w mojej duszy jak dynamit.

W samotności joint się pali - leci wielka chmura..

Niby żywy a czuję się jakbym umarł...

literówka;

kąpać - skąpane

Interpunkcja;

albo dokładnie, albo w ogóle.

Treść;

Spowiedź, czy cv?

Pozdrawiam. 

Dusza młoda, ale tworzy tak, jakby całkiem dojrzała już była:)) ( że "stara" nie odważę się powiedzieć!)

@Marianna_ Hmm,  nie miałem żadnego konkretnego zamysłu ani celu pisząc to. Miałem ochotę wyrazić to co czuję, a ten tekst wydał mi się na tyle udany, że go opublikowałem ;)

@mloda_dusza Bardzo osobiste słowa. Jest w nich dojrzałość, ale i nuta goryczy... A odnośnie ostatniego wersu - dopóki żyjemy to...  żyjemy i możemy naprawdę dużo... ;) Duże "polubienie", a raczej plus :)

Pozdrawiam :)