,,Imprerare sibi maximum imperium est"

Zaczęło się niewinnie...

Nastawał ranek. Ognista kula, która warunkuje życie na naszej planecie, jak co dwadzieścia cztery godziny wyłania się zza monumentalnej, miejskiej panoramy. Pastelowo czerwone snopy światła uderzają w biel ściany mojego pokoju. Podchodzę do okna i widzę cudowny widok - czarne, różnej wielkości szklane bloki zatopione w pomarańczowym oceanie fotonów.
Wzdycham, ale nie dlatego, bo zachwycam się obrazem poza oknem (widze go codziennie), albo tym, że słońce znów pojawiło się powyżej horyzontu (jakby mnie to dziwiło). Wzdycham, bo właśnie nic nie czuję. Widzę i nie czuję. Odbieram i nie przetwarzam. Myśl ta utkwiona w mojej głowie trzyma się jej kurczowo, ale bezwładnie, jak niemowlę bezwarunkowo ściskające palec w swojej drobnej i delikatnej rączce.
Całkiem zaskakujące, wczoraj przecież jeszcze widziałem się z nią, tak namiętnie pływaliśmy w swoich głębokich spojrzeniach i zapewne utonęlibyśmy, gdyby nie zegar w salonie bijący rytmicznie dziesięć razy pod rząd. Coś jednak było nie tak. Czułem bezsilność, powód najwyraźniej ukrył się w najczerniejszych odmętach superego i nie potrafiłem go rozkodować. Cała ta frustracja, przygnębienie z powodu braku czucia rzuciła mnie z powrotem na łóżko, jakby pod nim znalazł się ogromny magnes neodymowy, a ja zamiast atomów węgla w ciele posiadał żelazo.
Ale jak to nie czuje? Muszę coś czuć. Czuje, że ją kocham... tak? Tak, na pewno, to bez wątpienia.
Dalej jednak pogrążony w tej autodestruktywnej myśli coraz głębiej wtapiam się w łóżko, jakbym zaczął wymieniać elektrony walencyjne z puchem mojej pościeli. Zawsze, gdy znajdowałem się w tym stanie byłem bezbronny - zapadałem w anabioze do momentu, aż jakiś czynnik nie wybudzi mnie z tego bezsennego letargu. I zapewne leżałbym dalej, przypomniała mi się jednak jedna rzecz, jeden mały szczególik. Wczoraj w drodze do domu natknąłem się na jakiś stary, łaciński cytat, który brzmiał : ,,Imprerare sibi maximum imperium est"*.
Nagle poczułem ciepło, komórki mojego organizmu zostały pobudzone, jakby płyn w ich wnętrzu zaczął wrzeć. Owa fala ciepła zbierała się i kierowała w stronę centrum dowodzenia - mózgu, a gdy już tam dotarła zrozumiałem - czuje.
Wstałem, wziąłem notatnik i długopis, zacząłęm pisać...

* ->,,Imprerare sibi maximum imperium est"  > Rządzić sobą jest największą władzą.

04.02.2020 r. 

@Paweł Z naniósłbym kilka poprawek, bardzo kosmetycznych, ale być może delkatnie zmienią odczy tekstu. 

15 linijka od słów - Dalej jednak... (do usunięcia) zacząłbym od -  pogrążony w tej autodestruktywnej myśli coraz głębiej wtapiam(użyłbym wtapiałem) się w łóżko...

17 linijka - I zapewne leżałbym dalej, gdyby nie przypomniała mi się jedna rzecz, drobnostka mogłoby się wydawać. Kilkanaście (bądź kilka) godzin wcześniej w drodze do domu natknąłem się(gdzie dokładnie, jak wyglądał, czy był wyraźny itd. etc. co sprawiło że przykuł Twoją uwagę, jak to się stało, że zapamiętałeś go tak szybko czyżbyś znał łacinę??? więcej szczegółów)

pzdr

@rumcajsowanie jasne, z tą drugą z pewnością się zgodzę, natomiast z lingwistycznego punktu widzenia w pierwszym przypadku lepiej użyć jest czasu przeszłego gdy fragment jest w czasie teraźniejszym?

Dzięki za komentarz i rady, to mój debiut w prozie 

Pzdr.