List do odosobnienia.

Siedzę tu, gdy nic się nie zmienia,
Pomijam już wizje, że serce z kamienia.
Zostaje na chwile przy myślach o słońcu,
Powiedz mi droga, co będzie na końcu.

Gdy w lesie wiatr wzmaga i liść lekko lata,
W oczach szalonych, są myśli wariata.
Tak długo jak szeptam, że nic już nie trzeba,
Najdalej jestem od własnego nieba.

Na smutku nie wzrosnę, nie będzie tu kwiatów.
Przez ludzką obecność nie wznoszę wiwatów.
Jak tylko spojrzę, że nic się nie zmienia,

Tak długo uciekam.

Do odosobnienia.