wspinają się ręce
po krawędziach serca
jak długo jeszcze
zaciskać będą pięści

gdy tętno wyraźnie
przygryza wargi znaczeniom
do czego się posunie egoizm
a może tylko odwieczna niepewność

dalej wbijają się szpony
w tkanki miękkie bezszelestnie
i wiercą i szarpią
by pokazać kto ma więcej

codzienna dawka płaczu
chichotem misternie obleczona
żeby tylko nie spotkać odbicia
co wyssie wszystko po nas

Bardzo osobiste albo nie....ale zmierza w poetycką stronę?

piękny opis, velvetowy wręcz.

Krwawiącego serca bicie słyszę.

Szczerość bije z Twoich wierszy, głęboko sięgasz. Pzdr