Aż do śmierci

Gdy z sił opadam

I dość już mam

Gdy sensu braknie

I śmierci czuję woń 

W jej oczy spoglądam 

Jak siostrę pozdrawiam 

Stęsknione wołanie

Jak krzyk kieruję doń

Do głębi, do głębi 

W pierwotny stan chcę 

Gdzie wieczność i błogość

Jak ołów i proch

Od trwogi i męki 

Wybawią mnie

Stój! 

Nie stanę. 

Zatrzymaj się! 

Nie. 

Tej walki bezwiednej

I nie-zrozumianej

Jak Werter złamany

Położę dziś kres

                                  I ślubuję Ci 

                            Miłość, wierność 

                     I uczciwość małżeńską

                   Oraz, że Cię nie opuszczę

                               Aż do śmierci 

Teraz płynę przez bezkres. 

Pokój mej duszy. 

Chciałem uczyć innych. 

To los mnie nauczył. 

Witaj Wojciechu - nie za szybko się tu ktoś poddał - 

Ja bym walczył kazał czekać tej  zimnej .damie.

A ogólnie wiersz trudny ale ciekawy...

                                                                                                           Pozd.

Ja bym na miejscu Autora poczekał z tymi wszystkimi ślubowaniami i przysięgami, bo o kant dudy je rozbić. A potem jest tak: "Sam tego chciałeś.." albo "Widziały gały co brały..." Wielka Miłość najczęściej bywa Wielką Naiwnością. A źródło ma, jak my, bardziej przez los doświadczeni i już nie oszukujący samych siebie, w ludzkiej, prymitywnej chęci podupczenia...Autor zapewne młody jest jeszcze, ja też taki byłem i w tej pierdoły wierzyłem... Pozdro!

@Wojtek a jeśli prawdą jest, że istnieje reinkarnacja - to co? Nowe życie, te same problemy, a jeszcze "kara" za to, że się ich nie rozwiązało w poprzednim życiu... Nie ucieknie się, nie wierzę, to by było zbyt proste. Sorry, takie moje refleksje po przeczytaniu ;)

Życzę peelowi znalezienia lepszej drogi. Pzdr.