W sierpniu wracałem do domu

Toposem wstępu winienem
słowem, jak palcem dziecku
wskazać miejsce i poetę
któremu szeptały drzewa
w osobie, co łzy jak deszcz
zbyt mocno drążą podeszwę
za głęboko, to jest mój wstęp.

Najlepiej wykreślić wszystkie
choć żadne lata bliżej chmur
nie będą, wszak ja przeżyję
a konwój kałuży jak sznur
niczym kokarda na ciszę,
z tych kartonów zrobimy mur
żeby "to" wyciąć nożykiem.

Minął mnie kolejny słup
co tak wierne miał odbicie
i nawet nie używał nóg
żeby nie być pośmiewiskiem
bo dupa biegała za mózg
przez kałuże lub bezmyślnie
a on wciągnięty w to jak trup
usiadł na kostce na chwilę.

Wszystkie ulice są puste
niebo czarniejsze od źrenic
emocje lecące w próżnię
a co miało nas łączyć
wszystko rozdzieli. 
 

I tak bywa, dokładnie. 

Nie użyłbyś słowa d... - peelu - gdybyś miał serce po lewej stronie. Wyczekiwanie też jest coś warte. 

Dla peela to już zamknięty rozdział, a na pozornie bezmyślne bieganie po ulicach w deszczu, zawsze jest czas ;) Pozdrawiam