Blok

Blok

Na parterze kołują inwalidzi.

Na pierwszym śmierdziuchy:

po lewej dym, po prawej pot.

Na drugim babcia jak zombie

i wzorowe małżeństwo, córka nie mówi "dzień dobry".

Idę przez nich na trzecie.

Tam mieszkam, kołuję, śmierdzę i piszę.

Naprzeciwko płacze Izunia w ramionach dziadka-kierowcy po zawale.

Na czwartym sąsiadka tłucze schabowe z raka męża

i pustostan.

Piątego piętra nie ma.

Jest dach z pasem startowym.

Wrony zapraszają do lotu.

no to poleciałeś... 

trafny opis rzeczywistości choć ten schabowy z raka męża... brrr...

pozdrawiam

@fregamo dzięki, ale słyszę codziennie ten łomot:)

Obrazowo i pewnie tak jest, ale jakoś tam wymienianie jednym tchem niepełnosprawnych ze śmierdziuchami nie jest do końca fajne. 

@Marek.zak1 ale to rzeczywistość:(

Witam - niby prawda ale jakoś mi nie smakuje  -  czuje niesmak.

Są różni i to trzeba uszanować...brakuje mi tu podkreślenia

tych obrazów - pozytywem...

                                                                                                                                                                                                                                              Pozd.

@Waldemar_Talar_Talar mieszkam z nimi i jest ok.

@mamoh i chyba długo jeszcze będą zapraszać....bo i tym razem nie poleciałeś.. :)

Długi czas śnił mi się blok z zepsutą windą, która wylatywała przez dach w górę, w powietrze. A na kolejnych piętrach również mieszkali nieznajomi, różne typy. Nie mam zdania o wierszu, muszę go bardziej poczuć, nakłada mi się póki co moje blokowisko, ale dobrze że piszesz i zamieszczasz tu teksty. bb

@umbra palonao tak zostaję tu...póki co.

@beta_b dziękuję:)