? Ɲɑsíօղƙօ ?

 małe nasionko

wspomnienia z liści wchłonęło

oślepione dobrocią drzewa

nie wiedziało czy tylko być

czy ciemność zapraszać

dla równowagi by nie szybować

do lepkich cząstek czasu

i tak jak one wolno śnić

wiedziało dużo lecz za mało

by myśli uchronić do jasnego świtu

przez cienkie drgania przyszłości

cały las ogarnąć a przez przeszłość

pokochać go jeszcze bardziej

długimi chwilami tęsknoty i lęku

kropelkami rosy

namalować deszcz

spójrz czy widzisz te rajskie ogrody

ozdobione cierniową wstążeczką

gdzie w przezroczystym rdzawym krysztale

mały kwiatek śni snem ostatnim

a poziomki czarną porzeczką

w strumieniu nadziei zmąconym mrokiem

w czasie płyną chwile skalane

małe nasionko leży samotne

myśli sobie czy będę wkopane

zgasło światło w pestce owocu

zasiane w ziemi zakwitnie w ciemności

lecz może z porzeczki źródło popłynie

płatki kwiatów oczyści z podłości

spójrz czy widzisz te rajskie ogrody

w całunie ciszy chusteczki białej

niebo jest nisko prawie przy ziemi

wyrastasz dotykasz

lecz znowu więdniesz

gdyż chęć wzrastania

zabrała ci wszystko

co posiadałeś

tam woda płynie

zmieni nie zmieni

no co nasionko

zaryzykuj

przestań płakać

wkop się do ziemi

w maleńkim nasionku

więziona nadzieja

wyjść biedna nie może

na zewnątrz spoziera

w miejscu tym szumi

drzewo potężne

pełne empatii

jego gałęzie

gdzie jesteś nadziejo?

we wszystkich konarach

nie dała mi zginąć

we wzrost drzewa wiara

z podciętego pnia

wypływa gęsta żywica

światłem jutrzenki

spowita

Są lepsze i gorsze momenty.

Pozdrawiam

Trafiło do mnie. I to bardzo mocno. Pozdrawiam ciepło.

@Sylwester_Lasota

Dzięki:)→Masz całkowitą racje. Jak to w życiu. Nie zawsze rytmicznie i bez chaosu:)

Pozdrawiam:)

@Koziorowska

Dzięki→Też→ Pozdrawiam ciepło:)