Najsmutniejszy wiersz świata.

                                                Najsmutniejszy wiersz świata

                Niby stoję obok, przyglądam Ci się,

Może trochę żyjesz, a może nie.

Sinieją skutecznie Twoje usta, wraz z obiegiem serca,

i ubiegiem lat.

Blednie zauważalnie Twoja skóra, na głowie nie rosną,

młodzieńcze pióra.

Marszczy się czoło i smutkiem w Twoje oczy patrzę,

Czasem wobec własnego sensu gasnę.

Mierzę ciśnienie, wartość jest zero,

Tętna nie szukaj, mój przyjacielu.

Mgły oddechu na szybie nie znajdziesz,

Zmroził ją wiatr zimy totalnej.

Palce skostniałe, że na sam widok boli,

Nie doznasz już więcej życia niedoli.

I sam nie wiem jaki tego skutek,

czy smutno, czy płakać,

Czy jak Ty trupie, już nie muszę.

rzeczywiście 

@valeria Pytanie jaki charakter ma ten komentarz :) bo spodziewam się raczej nieprzychylności, jednak tytuł celowo jest taki odważny, albo za długo to rozważałem...

zrozumiałam, że pogodziłeś się z tym jak wyglądasz i że Ci się nie chce nic robić, ale wiersze wychodzą. małym kluczkiem możesz zmienić się.

@valeria O cholera, ciekawe. To najmniej dziwne co piszesz, to nie jest moja autobiografia. Wszystko co piszę jest jakąś tam wolną myślą, może to bardziej dotyczy mojego zawodu, ale co tam, przecież Ty mnie już znasz :)

Po miłości Cię poznałam 

@valeria OK :)

@valeria A ostatecznie, to, że prezentujemy zupełnie dwa przeciwstawne nurty poezji, nie jest podstawą do wyciągania wniosków, które Szanowna wyciągnęłaś, zapoznałem się z Twoimi wieloma wierszami, które tworzą pozór wielkich miłości, niecodziennych doznań i przeżyć. Wszystko się zgadza tylko brakuje w tym prawdy. W każdym razie, jak zawszę, dziękuję za zwracanie uwagi na moje wpisy, szczerze życząc dalszej pięknej przygody w drodze, która jest tak bardzo czytelna. :)

Jan Andrzej Morsztyn

DO TRUPA

Leżysz zabity i jam też zabity,
Ty - strzałą śmierci, ja - strzałą miłości,
Ty krwie, ja w sobie nie mam rumianości,
Ty jawne świece, ja mam płomień skryty,

Tyś na twarz suknem żałobnym nakryty,
Jam zawarł zmysły w okropnej ciemności,
Ty masz związane ręce, ja wolności
Zbywszy mam rozum łańcuchem powity.

Ty jednak milczysz, a mój język kwili,
Ty nic nie czujesz, ja cierpię ból srodze,
Tyś jak lód, a jam w piekielnej śreżodze.

Ty się rozsypiesz prochem w małej chwili,
Ja się nie mogę, stawszy się żywiołem
Wiecznym mych ogniów, rozsypać popiołem.