Obserwuję Cię

@Magdalena Zatem obserwująca nadal czeka co postanowi obserwowany. Te kosze też mi tak egzotycznie się kojarzą, orientalnie, trochę jak fatamorgana, jakieś nierealne fantazje. Podczas gdy ocean pełen muszli czeka, ocean jest. A skoro to ona je opisuje - te kosze - może one są tylko w jej głowie, jej obawy, jej niepewność. A krzyże wiecznie proste nie będą, kiedyś się zegną od dźwigania koszy, zatem trzeba się pogodzić z upływem czasu, wszystko się kończy, dalej jest ocean, nieskończony, niewiadoma.

Coraz lepiej

@Magdalena Zatem czeka aż obserwowany uwierzy, doceni wartość muszli, które oferuje mu ocean, rozwieje niepewność obserwującej, da jej poczucie wartości, okaże się kimś kim ona by chciała aby był, dla niej, aby był z nią blisko, darzył i pozwolił darzyć siebie, co wymaga odrobiny wysiłku, w końcu po muszle również trzeba się schylić, a i ostrożnie z nimi bo kruche jak porcelana, i nie da się posklejać.

No i popłynąłeś, w tej sytuacji tylko ona ma problem, on absolutnie wielbi grę, a ona nie może uwierzyć, że on nie przestaje i drażni go cały czas.

@Magdalena Ok, popłynąłem, ale wiersz jak najbardziej do tego uprawomocnia, w końcu jest tam ocean :)

Tak i sytuacja jest stabilna tylko przez jego nogi a dokładnie stanie.

@Magdalena Czyli, sugerujesz, że jakby się oddał cały oceanowi, to by ocean mógł go wyrzucić na brzeg? Czyli, że odrobina niepewności dobrze robi tej relacji? I może on o tym wie, bo swoje przeżył? Albo to taki typ słodkiego drania, co lubi tak się bawić?

Nie jest draniem. Pierwsza część wypowiedzi jest bliższa prawdy, ale ona nie jest oceanem ona tylko stoi i go obserwuje.

@Magdalena Może oboje czegoś się boją, nie mogą zaufać... A on ją widzi? Zauważa? 

Nie odpowiem, nie idź w interpretacje strachu, oboje grają i dobrze się bawią.

@Magdalena Ok, zatem niechaj się bawią jak im dobrze. Lubią grę, i oby im się nie znudziła szybko, skoro się bawią. I wspólnymi siłami przez wiersz doszliśmy do budującej konkluzji. Dzięki za wspólną podróż. :)