***(kryzys)

Teraz postanawiam kryzys
nie rysuję gęb rozmytych
symfonicznych blasków
olśnień miłych duszy tak 
zieleni jej wejrzenia 
w nocy z tych samotnych
bólu o tym
jak puste siedzenia
przy kawie niewyspanych
mogą być gorzkie 

goryczy nie rozumiem 
postanawiam nie napisać 
szczęścia ulotnego
tnących słów do 
dorosłych kwiatów
o tym jak młodość 
może być lekka 
a później głęboka

postanawiam nie mówić
kiedy mówią o życiu
którego nie przeżyli
o pozorności latania
wolałbym krzyczeć
technikę spadania
spadam
niebo oczy ziemia
rysować o czym pisać
pragnę bo nie muszę
jak boli głowa
o tym jak 
stracić skrzydła.

Dziękuję za odwiedziny @~Mari*anna~

Dziękuję @Czarek Płatak

@Nieznajomy Niewidzialny bełkot :)