Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

nieznajoma


23.

Rekomendowane odpowiedzi

nie pytaj mnie o resztę

nie wiem skąd ten smutek

albo nie chcę ci powiedzieć 

to zbyt trudne

zostawiam jej groszówkę

może będzie miała szczęście

bo do kolejki nie wrócę

 

była taka jak ja

miała coś w oczach

i zapalenie spojówek 

biało-czerwone i ciągle

przeprasza za życia

flagowa jak uśmiech

 

rozbijamy szkło na stole 

a cień otula podłogę

wtedy dostrzegam jej wzrok 

jestem zagubiony

ale za swoje. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Gosława Coś czuję, ze człowiek za wiele smutku bierze sobie do serca i jest naturalnie bardziej wyczulony na ten mrok. A kiedy już spotyka go szczęście, to za wszelką cenę pragnie je przeżywać, bo może zaraz minąć. A wtedy wierszy z tego niewiele ;)

Mrok jest jak ten twój ,,dzwon" z ostatniego wiersza, kiedy to człowiek ma odrobinę czasu, aby się nad nim zastanowić. Radość to człowiek raczej pożera, jak na dokładkę. :/ 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Nigdy nie proszę o dokładkę :-) lubię czuć niedosyt :-) 

Masz rację radosny nastrój nie trwa widocznie 

Mam wrażenie że ludzie nie potrafią cieszyć się z błahych rzeczy 

Zawsze znajdzie się pretekst aby doszukać się "drugiego smutnego dna"

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Za drugim odczytem dostrzegłam nieśmiały urok tego wiersza, choć bije z niego powolnie jakiś głębszy smutek. Od razu za to spodobało mi się

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak jakby ta groszówka z początku i 'za swoje' było od razu w zamyśle klamrą tego wiersza. :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...