Do egoisty

Ze swoimi doznaniami żyjesz ciągle.

Zapatrzony tak, że nie liczy się inny świat.

Odkrywasz fakty o sobie tak mądre,

a zapominasz o tym by z życiem być za pan brat.

Licząc że skubniesz po drodze szczęścia łan.

Łudząc się, że idąc tą drogą wcale nie zostaniesz sam.

 

Więc czemu to takie ważne, takie istotne, by egoistą być?

Może się chronisz, uciekasz? W świecie marzeń egzystujesz?
Pomyślałeś, że pewnie przez to życie marnujesz?


Zapomniałeś też oddać honor pewnemu aspektowi.
Nie do wiary, że umknęło to twojemu intelektowi!
Patrząc tylko na siebie, Ty je*any egoisto.
Umyka Ci tak wiele, że można rzec: Wszystko!

Nie do wiary, że umknęło to twojemu intelektowi!

Czemu zakładasz, że egoista:

1. nie jest z życiem za pan brat?

2. nie skubie szczęścia łanu?

3. nie chce być sam?

4. skąd wniosek, że marnuje życie?

5. egzystowanie w świecie marzeń nie jest domeną egoistów.

6. Co mu umyka, że nazwałeś to wszystkim?

No, i mamy wierszyk adresowany do nieszczęśliwego, zapatrzonego w siebie gbura

Tylko... Czy aby na pewno? 

Czy to nie jest przypadkiem zakamuflowana pochwała altruizmu i wszechpoświęcenia bez względu na skutki? 

Osobiście uważam, że wiele z naszych pozornie prospołecznych działań jest podszyte własną korzyścią, coś takiego jak bezinteresowność w zasadzie nie istnieje. I przez to z przekazem mi nie po drodze zbytnio 

A jeśli idzie o formę - bardzo irytujące rymy stosujesz. 

Pozdrawiam, bez złośliwości, 

D.