upadek

ograniczają mnie możliwości

słabnę od opcji - nie przetwarzam

jak michael douglas w upadku

tak ja - już nic nie muszę

wyjdę

i obym nie miał dokąd pójść

minę

światła przedmieść 

smród zbezczeszczonych pokarmów 

na tyłach supermarketów 

zwątpienie chrześcijańskich demokratów

kontent liberalnego neodarwinizmu 

wszystkie izmy 

wszystkie śmy

wraz z ostatnim krokiem

który postawię na asfalcie 

ze wstydu i winy 

wypróżnię się

w śpiewie wiatru 

odnajdę historię

upoi mnie deszcz

słońce wygładzi 

chorą skórę

ufność 

pokładając w nogach 

i zmysłach

stanę się na powrót

częścią

będę obejmował drzewa 

i rozmawiał ze swoimi braćmi 

"wyjdę

i obym nie miał dokąd pójść" 

Tym razem tylko to. 

Jak dla mnie, całkiem ciekawa dawka ironii. Nie wiem, czy tak miało być, ale uśmiech jest :-)) Pozdr. :-)

@Pia u mnie wszystko jest trochę autoironiczne ;-)

no dobra 

może trochę przesadzam ale lubię

ironię a w szczególności autoironię jako 

takie „zawsze tu i teraz”

oczywiście coś zyskujesz coś tracisz 

dystans który zyskuję oddala mnie od przezywania na 100% 

pozdro

... po upadku warto zrobić to, o czym piszesz w tym fragmencie... lepiej być częścią, niż mało znaczącymi odpryskami.

Cyt, zagadał do mnie. Pozdrawiam.