Przerwana Drzewna Gałązka

Błękit rozmywa zimną poświatę popołudnia.

Tarcza słońca, rozsyła jako takie ciepło

do okolicznych krzewów.

Dwa stojące drzewa,

też korzystają z ogrzewających promieni.

Szumią do siebie nawzajem,

w niezrozumiałym dla innych języku.

Przytulone gałęziami, chcą tak pozostać

jak najdłużej, na ile to jeszcze możliwe.

Okoliczny strumień płynie w oddali.

Słyszą jednostajny szum,

krystalicznie czystej wody.

Tuli wspomnienia w migoczącej toni.

Odpływają na zawsze,

by już nigdy nie powrócić.

A jeżeli już, to nie dla wszystkich.

Z nieba szybują srebrne gwiazdki.

Siadają na ich koronach, niczym małe wróżki.

Świecą jasno, lecz na jednym pomału gasną.

Konary ogarnia dziwna niepokojąca ciemność.

Niedaleko stoi dziecięca huśtawka.

Miarowe kołysanie w porywach wiatru,

jest dla tych dwóch drzew,

radosne i smutne zarazem.

Radosne, gdyż przypomina wahadło zegara,

który jeszcze dla nich wspólny czas odmierza.

Smutne, bo wiedzą, że dla jednego z nich,

ruch huśtawki ustanie niebawem na zawsze

i nawet najsilniejszy wiatr,

nie będzie ją wstanie rozhuśtać.

A zatem trwają we wzajemnym przytuleniu.

Cieszy ich każda chwila

bo każda może się okazać ostatnią.

Czekają na nieuchronne

lecz nie chcą w to uwierzyć.

Nawet najlżejszym kołysaniem

ich naturalnych myśli.

Jedno z nich jest chore.

Zniszczone wnętrze,

nie ma już w sobie dużo życia.

Tylko obecność tego drugiego,

dodaje otuchy tak wielkiej,

że siłą woli jakoś stoi,

oparte wiarą o miłość.

Łączyła ich nierozerwalna nić,

niczym długa cienka gałązka,

lecz wytrzymała jak konary dębu.

Teraz jest słaba i wątła.

W końcu zaczyna pękać.

Prawie że słyszą złowieszcze trzaski.

W końcu nie wytrzymuje naporu tego czegoś,

na które owe drzewa już wpływu nie mają.

W strumieniu gaśnie wiele wspomnień.

Ruch huśtawki ustaje zupełnie.

Na schorowanym drzewie,

wszystkie gwiazdki gasną.

Zostaje popiół minionych chwil.

Jest smutne, bo wszystko się skończyło

i zarazem szczęśliwe,

bo miało co się skończyć.

O świcie stoi już tylko jedno drzewo.

Drugie, oparte o wspomnienia,

złamało się na zawsze.

Wichura dopomogła przeznaczeniu.

*

Przyszli ludzie.

Wiele gałęzi,

było nadal zaplątanych w te drugie.

Trzeba je było siłą rozdzielać.

Zdrowe sprawiało wrażenie,

że nie chce je wypuścić ze swoich objęć.

Aż w końcu siłą rozdzielono

splątaną miłość.

Zdrowe też ucierpiało.

Odgłos piły łańcuchowej

stał się odgłosem śmierci.

Wióry niczym drewniana krew,

wyciekały ze słojów.

Szczątki martwego drzewa

wywieziono w nieznane.

W kierunku innego świata.