Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Atak Kororyjków


Rekomendowane odpowiedzi

W lesie na ranem jest cicho i spokojnie. Prawie jak w kostnicy. Szczególnie, że ów las jest oddalony od miasteczka o tyle samo, co miasteczko od lasu. W tych rejonach jest to zjawisko nagminne i nikt się temu nie dziwi. Między jednym a drugim, rozpościera się znacznych rozmiarów łąka. Zieloność z lekka faluje jak przytłumione bałwany rozbijające się o ścianę drzew. Gdzieś tam w górze śpiewa skowronek. W jego skrzydełkach migoczą złociste promienie, niczym struny harfy. Nutki muzyki tańczą cancana na krawędziach łopoczących piórek. Słońce akurat wschodzi. Dłonie horyzontu pchają ognistą kulę do góry, przepychając przez białe pierzaste chmurki. Trochę lejącego żaru przecieka przez palce. Poranek jest taki sam jak zwykle.

 

Fragment runa leśnego jakby się poruszył. Rzeczywiście! Spod liścia wychodzi mysz. Ruszając wąsami biegnie kawałek. Musi znaleźć coś do jedzenia. Nakarmić swoje potomstwo. Na pewno się niecierpliwią biedne maleństwa. Są bardzo głodne. Nagle staje jak sparaliżowana. Wąsy też, tyle że w poziomie. Wokół siebie wyczuwa ruch. Widzi jakieś szare kształty. Zbliżają się. Wolniutko i metodycznie. Nie ma gdzie uciec. Atak jest błyskawiczny. Nawet nie zauważa, że przestała być myszą. Ciało jest inne. Bezużyteczne dla niej. Jak kawałek czegoś. Po jakimś czasie młode zdychają z głodu.

 

– Kochana córeczko. Dzisiaj mamusia i tatuś zabierze ciebie na spacer do lasu. Cieszysz się?

– A smartfona mogę wziąć?

– W żadnym wypadku. Masz od tego odpocząć. Przyrodę pooglądać. Ptaszków posłuchać. Tym bardziej, że pójdziemy przez naszą ulubioną łąkę.

– A Łąkowe Bydlę mogę wziąć?

– Oczywiście. Pójdzie z nami. Czy ty koniecznie musiałaś wybrać dla małego pieska, takie imię? Nie mogłaś innego?

– To tak specjalnie na wesoło. Bo on taki zupełnie nie jest. Rozumiesz mnie?

– A… no… rozumiem cię. No dalej. Zakładaj buciki. Tatuś już przed domem drepci. Jak zawsze niecierpliwy.

– My kobiety mamy z nim tylko skoranie. No nie mamusiu?

– Święta prawda.

 

Idą przez łąkę jak zwykle gęsiego. Najpierw mama, później córka z Łąkowym Bydlęciem, a na końcu ojciec, który ciągle marudzi, że idą za wolno. Słońce grzeje niemiłosiernie. Dziewczynka jest na tyle mała a trawa na tyle wysoka, że może zgodnie z tradycją ślizgać ręce po falujących źdźbłach. Często powtarza, że to tak, jakby duże zielone zwierzę głaskała. Łąka jest sporych rozmiarów. Do lasu jeszcze kawałek, chociaż poszczególne drzewa, można już w miarę dokładnie rozpoznać. Mama ma duży słomkowy kapelusz na głowie, a córka białą chusteczkę. Tatuś nie ma nic, bo on zawsze tak ma, że nie da sobie powiedzieć, żeby coś na głowę założyć.

 

– Mamo, tato spójrzcie! Na tamte drzewa! Zdejmują swoje płaszczyki!

– Gdzie? Na które? – mama zerka gdzie córka wskazuje. – Aha, widzę. Co tam się dzieje?

– Jak to nie widzicie? – odzywa się ojciec. – Kora z drzew schodzi.

– Jak to schodzi?

– Patrzcie uważnie. Nie odpada, tylko… schodzi. Niedługo połowa pni będzie goła.

 

Faktycznie. Za chwilę jest tak jak przypuszczali. Nagie pnie stoją bezwstydnie w oddali oraz w ziemi. Zauważają jeszcze coś dziwnego. Od strony drzew zaczyna się przemieszczać w ich kierunku, jakby brązowawy falujący wąż. Szybuje nisko nad trawą, lecz czasami się w niej chowa. Z daleka to wygląda w ten sposób, jakby dziwna wstęga zbliżała się do nich coraz szybciej. Nie wiedzą co mają robić. Uciekać, czy stać. Już wiedzą co to jest. Nie mylą się ani trochę. Postanawiają jednak uciekać. Biegną coraz szybciej. Do końca łąki jeszcze spory kawałek. Ale gdzie pewność, jak daleko będzie ich ścigać. A może przemknie obok. Skąd mają to wiedzieć?

 

– Mamo, tato zaczekajcie! Łąkowe Bydle biegnie w kierunku tego czegoś. Musimy po niego wrócić.

– Żadnego wracania. To jest coraz bliżej.

– Rozdwaja się – krzyczy ojciec. – Jedno nas goni, drugie chyba się kieruje, gdzie pobiegł pies.

– Pal licho psa. Widać już skraj łąki. Może przestanie i zawróci.

 

Nie przestało. Fala drzewnej kory jest coraz bliżej. Tworzą się okalające pasma. Słyszą z tyłu chroboczący szelest. Trawa się ugina pod ich ciężarem. Każdy skrawek osobno mało waży. Ale ich jest tysiące. Wszędzie wokół.

 

– Nie mamy już gdzie uciekać.

– Może nic się nie stanie. A jeżeli nas wcale nie zaatakują?

– Mamo! Widzę mojego pieska.

– Gdzie?

– No tam. Jest podrzucany w górę jak boja na morzu. Pojawia się i znika. Coś z nim nie tak. Ma dziwny kolor. Nie taki swój.

– Zasłońcie chociaż oczy. Nie ma sensu uciekać. Nie mamy gdzie.

 

Następne drzewa są ogołocone. Posiłki przybywają. Gdyby spojrzeć z góry, to można by dojrzeć falujące smugi, podążające w to samo miejsce. Do celu, którego należy unicestwić i wykorzystać. Na wszelki ratunek jest już za późno.

 

Atak jest bardzo precyzyjny. W różne części obiektu jednocześnie. Trzy do likwidacji zostały. Przynajmniej na dziś. Dolatują ze wszystkich stron. Wyglądają nie groźnie. Jak kawałki zwykłej kory. Ale jak są blisko celu, rozdwajają swoje ciała. Dopadają najpierw ubrania, rozszarpują i wgryzają się do wewnątrz a następnie wycofują. Z gołym ciałem mają mniej problemu. Szczególnie z dziecięcym. Kawałek który ugryzą, zamienia się w ich ciała. Jest drzewną korą. Rodzina cierpi niemiłosiernie. Są jeszcze żywi, ale ich ciała przerabiane są na coś innego. Przeobrażenie postępuje bardzo szybko. Właśnie jeden wgryzł się w oko. Natychmiast zamieniło się w drzewny pył. Nie są przystosowane do tego, żeby zmieniać rzeczy nieożywione. Tylko żywe. W ten sposób się rozmnażają. Nie wiedzą skąd uzyskały takie właściwości, będąc na zwykłych drzewach. Pamiętają jedyne dziwny rozbłysk na niebie. Muszą doprowadzić do tego, żeby było ich więcej. Aż zawładną całą planetą. Póki co zrobiły co do nich należy. Test wykonały poprawnie. Mogą wrócić na miejsce, skąd przybyły. Pnie będą trochę grubsze, bo jest ich więcej. Ale stanowczo za mało, żeby można zauważyć różnicę. To tylko cztery obiekty. W tym dwa nie duże. Muszą poczekać na... większy test.

 

*

– Naszych sąsiadów coś nie widać. No powiedz sama. Oni to mają forsę. Tak się mogą rozjeżdżać. Widocznie jej mąż jest skory do zarabiania pieniędzy.

– No sama nie wiem. Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.

– A wiesz sąsiadko, że na skraju łąki złoty ząb znalazłam?

– Co ty ty nie powiesz? Poszłaś do jubilera?

– No wiesz! Nie jestem złodziejką. Położyłam w domu na parapecie. Za oknem od strony ulicy. Może ktoś się zgłosi. Wtedy przymierzę, czy pasuje. No przecież byle komu nie oddam.

– A ja słyszałam, że jakieś postrzępione ubrania znaleziono. Ale tak wyglądały, że trudno się było domyślić, co to w ogóle jest. Przeżute wszystko doszczętnie. Już je spalono, z tego co wiem. W końcu jesteśmy atrakcją turystyczną.

– Aż tak sobie nie pochlebiajmy. To nie uchodzi. Mamy już swoje lata.

 

*

 

No dalej dzieci! Wychodzić z autobusu. Nie po to ta wycieczka, żebyście siedziały wewnątrz, wpatrzone w te swoje pudełka. Spójrzcie! Z tamtych dwóch już wszystkie dzieci wysiadły. No dalej dalej, ruszać się. Ustawcie się czwórkami. O tak jest super. Zobaczcie jaka ładna duża łąka. A jakie cudowne drzewa na horyzoncie. Słusznie zachwalano nam to miejsce, mówiąc, że jest wyjątkowe. Sami widzicie, jak tu jest. To istny raj na ziemi. Zachwycajcie się póki możecie a ja z wami. Druga taka okazja, może nam się nie przytrafić.

 

*

 

Podajemy obszerny komunikat, o aktualnej sytuacji. Blokowanie informacji nie ma najmniejszego sensu. Już i tak wszyscy wiedzą. Kororyjki zaatakowały nas świat. Są wszędzie i jest ich dużo. Naprawdę bardzo dużo. Wojsko dokłada wszelkich starań, żeby to cholerstwo zniszczyć. Naukowcy też prowadzą odpowiednie badania. Ale sytuacja jest piekielnie trudna. Wydają się niezniszczalne. Ich ciała mają wygląd kory drzewnej, ale można przypuszczać, że raczej korą nie są. To jakiś nieznany nam materiał. Nawet kilku tonowy głaz, nie zdołał ich zatrzymać. Wybrzuszyły się natychmiast, zrzucając go z siebie. Z tysięcy siebie. Prosimy w miarę możności pozostawać w domu. Nie wychodzić na ulicę. Póki co siedzą w pobliskim lesie. Pnie drzew są bardzo grube. Prawie się stykają ze sobą. Z niektórych wycieka krew. To tylko dowód na to, ile już żywych istnień pochłonęły. Drzewa są jedyne, których wnętrz nie zmieniają. Widocznie czerpią z nich siłę. Ale przecież nie można wyciąć wszystkich lasów. Zresztą podejście do drzewa z zamiarem wycięcia, jest bardzo niebezpieczne. Na pewno zaatakują. Będą bronić źródła swojej siły.

 

W każdej chwili mogą ruszyć przez miasto, w poszukiwaniu nowych drzew. Proszę pamiętać: wszystko co ugryzą, zamienia się w korę lub miał tego typu. One to natychmiast przerabiają na swoje odporne ciała. Dostajemy informacje z innych miast. Także z zagranicy. Niektóre wyglądają jak drewniane skanseny. Gdyby to była zwykła kora, to by się wszystko rozleciało. Lecz owe miasta zaczynają swoją wędrówkę. Wszystko się dzieli na małe paskudne: Kororyjki. W wielu miastach panika jest ogromna. Szczególnie tam, gdzie atak nastąpił niespodzianie. Ludzie wyglądają dziwacznie i zarazem potwornie z tymi kawałkami w swoich ciałach. Jedno wielkie kłębowisko drzewno – ludzkie. Na dodatek potrafią się dzielić, na jeszcze mniejsze. To musi być bardzo bolesne. Najgorsze jest to, jak już wspomniałem, że są odporne na wszystko. Na początku nie potrafiły przerabiać ciał nieożywionych. Teraz wykształciła się gorsza odmiana. Żarłocznych mutantów. Wchłaniają i przerabiają wszystko.

 

Trudno przewidzieć, jak to się skończy. To jest gorsze od wody i ognia. Strzelanie do nich nie ma żadnego sensu, bo tylko je powiększa, wzmacniając ich siłę. Niektórzy przypuszczają, że być może kierowane są przez jakiś Wielki Mózg, lub coś w tym rodzaju. Tak jak to jest na filmach. To nie jest film, niestety! To się dzieje naprawdę! A nawet gdyby taki mózg istniał, to gdzie go szukać i w jaki sposób zniszczyć. O cholera! Tu gdzie jesteśmy robi się ciemno. Dotykają okien. Szyby już nie istnieją. Zbliżają się...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • 1.O odchudzaniu spadła na wadze Zośka w Sopocie jedząc wyłącznie flądry i trocie lecz pomimo rybnej diety dziwnie tkwi w niej ssak niestety bowiem ma rysy wciąż kaszalocie 2.Pechowe imię gdy doktor Jolkę zbadał w Sopocie i powiadomił ją o zygocie myśl o Cześku zaraz wpadła o wyczynach Ziutka Pawła a ojcem Zyga będzie w istocie 3.Zaoczny ślepiec? aż dziw że z seksem Czesiek w Sopocie tak sobie radzi przy swej ślepocie wśród pań żywych a nie z wosku ceny zbija po krakowsku ponoć zaocznie kuł na UJ-ocie   4.Nie bliżej do Rębiechowa?   czuł to grafoman rodem z Sopotu że znów napisał wiersz bez polotu chociaż wielkie beztalencie chce się przenieść pod Okęcie by mu dopomógł start samolotu   5.Rozminął się z powołaniem   z niesmakiem młody kustosz w Sopocie wiesza na ścianach wszelkie starocie za to młodsze eksponaty choćby nawet małolaty z radością wozi w swojej gablocie   6.Żywotny kocur?   Zośka pragnęła Tomka w Sopocie bo wprost urzekły ją oczy kocie lecz gdy w czasie barabara szybko z niego zeszła para rzekła tyś chyba w siódmym żywocie   7.Po walce   choć w ciemnych chmurach niebo w Sopocie miło na plaży leżeć Gołocie ma  wciąż gwiazdy przed oczami a i piasek ciepłem mami to od gorączki w słonecznym splocie   8.Trener doskonały młociarki?   z Anitą kręcił Zdzichu w Sopocie nie dał zapomnieć jednak o młocie wte i wewte obracana cud-techniką tego pana poczuła odlot w każdym obrocie   9.Człowiek z żelaza   żelazną ręką chciał Piotr w Sopocie rządzić i wycisk dać tej hołocie nerwy także miał ze stali lecz niektórzy co go znali czuli że skończy jednak na szrocie   10.Zły zgryz?   dość spostrzegawczy Jacuś w Sopocie spytał o zęby swawolną ciocię choć jej żuchwa mocno w przedzie to wciąż nowych wujków wiedzie a więc nie żyje przez to w zgryzocie   11.Co masz zjeść dzisiaj…   choć wpierw się nażre Zdzich pod Sopotem to pozostawia moc prac na potem lecz przy chętnej cud-Dorocie wprost zatracił się w robocie przez myśl jej przeszło że jest robotem   12.Ot niespodzianka   wciąż bez humoru tenor w Sopocie już to obrzydło żonie Dorocie raz znalazła się w operze i zdumiona była szczerze słysząc małżonka śpiew przy robocie   13.Drobne płotki i doświadczony glina   drobnych dealerów nakrył w Sopocie gliniarz akurat przy tej robocie gdy skoczyli w morskie fale nie zdziwiło to go wcale że w słonej wodzie pływają płocie   14.Pieniądz robi pieniądz?   nie kapitałem Alfons w Sopocie manipuluje choć ciągnie krocie inwestuje w ruchomości mimo to się często złości że tylko siedem pań ma w obrocie   15.Walka z wiatrakami   młynarz chciał stawiać wiatrak w Sopocie lecz z Dulcyneą raz w czoła pocie sprawdzał swoje możliwości więc się lęka czy nie gości już zemsty słodki smak w Don Kichocie
    • z miłości tęsknoty i marzeń zbudował piękny dom zamieszkały w nim gwiazdy echo mgły   przez jego okna i drzwi zagląda uśmiech upiększa kuchnie sypialnie i sny   ten dom to czysta wena rodząca horyzont i nową nadzieje  na lepsze dni   lecz ten dom runął bo skończyła się noc -  a a na poduszce kłócą się  łzy z uśmiechem
    • Najpiękniejsze są aksjomatyczne aforyzmy, podobnie jak znany wzór : E= mc2    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję:) Tramwaje kojarzą mi się z Krakowem.  Moja ciocia mieszkała w starej brzydkiej kamienicy w samym centrum, zgrzyty, smród i hałas, ale tramwaje mają w sobie coś w rodzaju placu zabaw z huśtawkami. Pzdr :)  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...