Kruchość spiżu

Życie sztuką trudną jest.

Tak ponoć.

Bo - 

Trzeba upadać

Gonić

Iść dalej

Nie oglądać się

Przyjmować "na klatę"

Nadstawiać policzki

Godzić się z tym i owym

Patrzeć, co innym Niebieska Rokosz dała

Uciekać

Chronić się

Graniczyć i porównywać

Celować

Znosić

i trudzić

Oddawać siebie i troszczyć

Zapytywać i zgłębiać

Szukać a nie marudzić

Nie naruszać, a walczyć o swoje,

Ścierać łokcie, a nie uginać kolan

I rozglądać się.

W pustym kościele.

Gdy nawet trumna

Na orszak wilkiem spogląda.

Nie smucić się

A szukać - 

promienia nadziei

w betonowej kostce chodnika

Gdy mówią, że to nowotwór

Że nie dożyjesz wiosny

I wciąż - wypiekanie chleba

Bo dusza z ciała się nie składa

Oto jest życie

Ustąpić

Zasiedzieć

‘Od nowa’

‘Pomimo’

‘Którędy’ .....

Te słowa - do nieba wszakże cię nie zabiorą

Nawet jeśli prowadzisz 

cztery biznesy

I dobrze wiesz, jakie są karty

I wiecznie głodujesz – choć ciągle na-żarty

Karmić, upajać i być powolnym

Tępo się gapić w poranne zorze

Przytulić dziecko

I psa się nie bać

Kupić ocean

I przeżyć to - że

kalosze zmokły po ostatniej burzy

A mucha się topi w szklane herbaty

Rozumieć daty i "historycznie"

I nie wymagać, by "było twoje."

Gdy znasz odpowiedź. 

Nie patrz do góry

Bo życie w swej sztuce

Do dołu patrzy

W dziesiątym akcie cię łapie - za skórę

Wyprawia śluby, uczy wesela

Zacienia pogrzeb

Rozświetla chrzciny

Tak to się toczy, bo jest i zboże i łan zielony

Zbieraj kasztany

Zasiewaj łąkę

Otruj pająka

Krochmal obrusy

Nie szukaj słońca

Lecz chroń się przed burzą

I nie rządź wiatrem

Bo wiatru śmiech

Kupuje oddechy

Jeśli coś wiesz o "ostatnim tchnieniu"

Nie życz drugiemu ... 

Co tobie ... miłe?

"Ja tęsknię ... za CZYMŚ" – mówisz niepewnie - taki jest człowiek w tej sztuki antrakcie

Godzić się trzeba 

Z tamtym i owym

Nie bardzo umiem - 

dlatego żyję i z każdą sekundą – TEŻ ...umieram,

choć żyjąc ... trudno to zrozumieć ...

hm. brzmi niemal jak przygotowanie do ostatniej w życiu spowiedzi, albo inaczej - jak bunt przeciw wszystkim i wszystkiemu. mam tu czytając wiele skojarzeń, i choć jest ich naprawdę wiele to nie czyni tego utworu "przeładowanego" różną problematyką choć jej mianownikiem wspólnym jest ludzki ból.

ten fragment szczególnie mnie zajął:

Gdy mówią, że to nowotwór

Że nie dożyjesz wiosny

I wciąż - wypiekanie chleba

Bo dusza z ciała się nie składa

pozdrawiam

@kb. Trafił Pan w samo sedno, bo to właśnie dość smutne okoliczności rodzinne natury ostatecznej i nieodwołalnej jakąś chwilę temu, zainspirowały mnie do napisania tego wiersza - w pewnym sensie wyzwoliły we mnie tzw. twórcze instynkty - choć oczywiście nie wszystkie moje 'utwory' są utrzymane w tak poważnym i smutnym tonie. 

Dziękuję za refleksję i komentarz i również pozdrawiam :)

"w szklane herbaty"? czy powinno być w "w szklance herbaty"?

trochę bym poucinał dla lepszego odczytu np. nie szukaj słońca/chroń się przed burzą ale to tylko kosmetyka, więc jak uważasz, w sumie już mi coraz bardziej pasuje ;)

Całość mocna  podoba się.  Pozdrawiam