Nadświadomość - ciąg dalszy

Ocknęła się w zielonej kałuży, czując w ustach metaliczny posmak. Dookoła było pełno amarantowego dymu. Trochę otępiona wsparła się na nadgarstkach i uniosła górną część tułowia, równocześnie rozglądając się wokół. Znowu jej oczom ukazał się blondyn. Zdziwiona rozdziawiła usta i… wtedy właśnie zaczął ją męczyć duszący, suchy kaszel.
Kaszlała tak chyba z pięć minut  - dopóki nie wykrztusiła z siebie zwartej, metalowej kuli wielkości męskiej pięści.

 – To zgnieciony autobus. – rzekł z uśmiechem stojący obok dziewczyny chłopak. Marita wyczerpana i zawstydzona całą sytuacją odsunęła się od niego,
i raptownie poderwawszy się pobiegła przez kłęby dymu.

–Zaczekaj! Marita, nie idź tam! – krzyczał blondyn. Dziewczyna zatrzymała się. –Skąd wiesz, jak mam na imię? – spytała z zaciekawieniem odwracając głowę w jego stronę.
Nie odpowiedział. Zbliżył się tylko, odgarnął włosy z twarzy dziewczyny i delikatnie wsunął język w jej rozchylone usta. Znieruchomiała.
Słodkie ciepło rozlało się po jej drobnym ciele. Lewitowała płonąc niebieskim, faceliowym ogniem.

A po wszystkim - kiedy ich usta i języki rozłączyły się - ujrzeli zamrożone kłęby złotego pyłu.

***

B.ciekawe :) masz dar plastycznego/malarskiego przedstawiania słowami.

Zwróć uwagę na nadmiar "się " na początku tekstu.

Pozdrowienia 

@iwonaroma

Dziękuję

Nad tymi "się" pomyślę, może jakoś je wyruguję

W każdym razie zawsze wolę coś powtórzyć, niż mieć błędy gramatyczne i merytoryczne. 

Pozdrawiam i ja

@Landryn

Dziękuję pięknie :)

Wszystkiego NAJ w Nowym Roku :)

D.

@Karina Westfall

Dziękuję :))