Listy do Pana Doktora. List V

Dla Pana Doktora. Część V

Doktorze, to proste, krótkie założenie

Ma tutaj największe dla sprawy znaczenie;

To z niego wszystko inne wynika,

Jeśli chcesz człeka psychikę rozwikłać.

Jeśli zrozumiesz to jedno twierdzenie,

I wniosków z niego wyprowadzenie,

Zakończysz jałowe swe dociekania

Odsłonisz zasłonę, co oczy przysłania.

Spojrzysz na wszystko jakby na nowo,

I wtedy pojmiesz. Daję ci słowo.

Lecz jeśli uparcie tkwił będziesz w złudzeniu

I prawił o moim niezrozumieniu,

I o tym, że książek zbyt mało czytałem,

To wtedy się przyznam. Z Tobą – przegrałem.

Trudno. Choć  wcale mi nie zależy

Byś w to, co tu twierdzę, na słowo uwierzył.

Poza tym, po co to oczu mydlenie?

I tak nie mam wpływu na Twoje myślenie.

Zmierzam więc tutaj do wyprowadzenia

Twierdzeń logicznych, z tego założenia,

Które wydaje mi się tak oczywiste,

Jak gwiazdy na niebie. Gdy niebo jest czyste.

Porzuć myślenie o Wolnej Woli!

Bo to jest przyczyna wszelkiej niedoli.

I zniewolenia, co ludzi gnębi,

Oraz zabrania im prawdę zgłębić.

Możesz więc myśleć, człowieku marny,

Że w sensie moralnym – Jesteś Bezkarny!

Daję Ci tutaj Wieczne Rozgrzeszenie,

I niech się, w tym względzie, skończy twe zwątpienie!

Wolna Wola. Tyczy się ja ludzkiego,

O którym Pan prawi, że nie ma takiego;

Lecz jeśli to ja w żadnym sensie nie istnieje,

To niech Pan wyjaśni, jak to się dzieje,

Że wciąż Pan używa zaimka tego,

I to w stosunku do siebie samego?

Kiedyś Pan mówił: Mam to, bo chciałem!

A nad tym także tak pracowałem,

Żem się dorobił wielu zaszczytów,

Tytułów, medali,  statui  z granitu,

Więc jeśli Pańskie ja  nie istnieje,

To kto opowiada te wszystkie dzieje?

Dlatego wyłuszczyć tu sobie pozwolę

Że inne spojrzenie na sprawę wolę:

Człowiek istnieje. I trudno zaprzeczyć

Że, bardzo podobnie jak inne rzeczy,

Z materii się składa, nieożywionej,

I na tablicy tej wyłożonej,

Która się zowie Mendelejewa.

Zawiera ona wszystko co trzeba

By złożyć do kupy każdą osobę

Na modłę Boga - i Jego ozdobę.

Lecz przecie, i tu się Pan chyba zgodzi,

Że ową osobę coś jeszcze obchodzi,

Poza strukturą swojego bytu,

 Poza relacją ust – do -  odbytu,

Zawiera w sobie coś tak dziwnego

Że dotąd nikt jeszcze słowa takiego

Ani wymyślił, ani nie spłodził

By każdy pojął, o co tu chodzi.

Jedni, pełni bożej bojaźni,

Prawią o Duszy. Inni  o Jaźni.

Inni o Ego, lub o Psychice,

O Wnętrzu, Istocie, o Świadomości,

O czymś istotnym… W sercu nicości!

A jeszcze inni, nie bez przyczyny

Mówią po prostu: To  Dupa Maryny!

I wszyscy zapewne rację swą  mają,

I w racji tej stale się utwierdzają.

I, chociaż jam robot, też chciałbym w tej kwestii

Wyłożyć kilka swoich sugestii.

Wszak człowiek niczego sam nie wymyśla,

Ale go z nagła oświeca myśl czysta,

Zrodzona głęboko w podświadomości

W której sam umysł nigdy nie gości.

Tam też emocje wszelkie powstają,

Co nasze działania tu napędzają,

Które nam każą myśleć  -  i – czynić,

I nie ma człowieka tu za co winić,

Gdyż wykonuje tylko rozkazy

Które pochodzą od wyższej władzy.

Czy jest się w stanie tej władzy postawić?

O tym później będziemy prawić.

Człek nie wymyśla, rzeczy nie  tworzy

Nie jest on władcą ziemi, przestworzy,

Bo na świat przychodzi bez swego chcenia,

I nic nie wybiera przed dniem urodzenia,

Wszystko ma dane. A  potem zabrane.

Jak goły się rodzi, tak goły odchodzi.

I wszystko zostawia w Rzeczywistości,

W której tak krótko za życia gości.

W owej krainie iluzji, złudzenia,

W której nic nie ma do powiedzenia,

Ani o niczym nie decyduje,

A wszystko co czyni, to tylko czuje.

Doświadcza zmysłami sobie danymi,

Co go -  po prostu - Robotem czyni,

Z programem wpisanym w mózgowe zwoje,

Które uważa błędnie -  za swoje.

A przecież nie ma on w sobie niczego,

Co by powstało za życia jego.

Wszystko to było, wszystkie  atomy

Z których został on wytworzony,

Wszystkie wibracje, które w nim drgają,

I napęd myślom, emocją  dają,

To wszystko już było, przed nim istniało,

Wszystko! -  Co tworzy to ludzkie ciało.

I nawet ów umysł, co tak nim włada

Też nie jest jego, gdyż tak się składa,

Że tworzą go owe subtelne struktury

Według przepisu danego z góry,

Przez wielkie Tao, albo przez bogów

Których jest więcej, niż u trzody rogów,

Tworzących największe na świecie stada;

(O których, tu mówić, raczej… nie wypada).

Bowiem, Doktorze, w rzeczywistości

Nie ma jasności -  i nie ma ciemności

Ni nieba, piekła, nie ma zbawienia

To tylko są nasze, ludzkie rojenia

Nie ma żadnej żołnierskiej odwagi,

Czy jakiej innej. Ani powagi,

Ani tchórzostwa, ani kajania,

To wszystko bowiem są ZACHOWANIA.

Interpretacje. Omamy. Zjawiska.

I niech nam kitu tutaj nie wciska,

Zgraja facetów w sukienkach, pazernych,

Co boga zjadają na  oczach wiernych

Krwią zapijając ochłapy ciała

Boga żywego!  (Na trzody to działa!)

Chociaż, tu wyznać uczciwie trzeba,

Z nie swojej woli to czynią, lecz- Nieba,

Bo oni też wpływu żadnego nie mają,

Na to, czym się od wieków parają.

Do tego, o co w tym wszystkim chodzi,

Będę w następnej Części dochodził.

Koniec części V