Drabble → Jawohl Swastuś

Zima tego roku jest długa i mroźna. Śnieg pada często i obficie.

Białe kołderki uplecione ze śnieżynek tulą świat,

niczym kochająca matka, latorośle do snu.

Jednak po chwili są twardą narzutą. Trudno uwierzyć, że coś zdoła je przebić.

Komendant obozu, z żoną i siedmioletnim synkiem, mieszka blisko obowiązków.

Myśli pragmatycznie. Nie musi wcześnie wstawać, żeby zdążyć do pracy.

Wigilia. Szczególny dzień dla rodziny. Pociecha pragnie pozjeżdżać na sankach.

– Tatusiu... ale biała, ogromiasta góra. Mogę?

– Jawohl, Swastuś!

*

Dziecko leży nadziane na zamarzniętą rękę trupa.

Szkarłatna plama, chrupiąca w dotyku, jest jego poduszką.

Myśli komendanta są ciemniejsze niż dym z komina.