Z krwinek mojego uczucia

W każdym kruku płynie moja krew.
Wszystkie jej krople do Ciebie tęsknią,
a gdyby nie ich pęd i ściany żył,
wyznałyby miłość, nigdy nieoddaloną
choć o zatarte wspomnienie.

W podmuchach lata, wiruje nasz czas.
Zdjęcia w zakamarkach pamięci kąsają
poczucie teraźniejszości - pytaniami.
Lecz gdy wiatr ten wieje, wiem jedno
- czuję zapach nagiego w nas spełnienia.

A kwiaty ogrodów niewyśnionych,
to te, kroczące w nocnych woniach,
odbijające się jak blade rumieńce,
w szklistej tafli nagrobnej fotografii.
Nasączona będzie nimi nasza wieczność.

Kiedyś ponad naszymi grobami,
ku chwale, przejdą dusze papieży,
a przy ich nogach, cerbery czyste jak śnieg,
bo krew wyschnie w silnikach,
pędzących razem ku kresom sił.

A nasza gwiazda północna
w kolorze róży i o spojrzeniu nadziei,
- miłość, którą związaliśmy na zawsze dłonie,
zawiedzie nas w bezgraniczną jedność ...
Na skraj bytu, ale tu serca znajdą czas na rozkosz.

Autor: Dawid Rzeszutek