uzależnienie

zaciągam się ulotnością chwili
która znika wraz z odbijającym
od torów kolejowych echem
wybrzmiewającego żalem pociągu

on rozpływa się
otulony mgłą poranną
ona zostawia po sobie pocałunek
szronu na szybie w jednym
z przedziałów

ten kurs wiezie zapomnienie
od przeszłości i przyszłości
stapiając się w jedno
z obrazem obecnym

A więc i u Ciebie mgła:P choć jakby wpleciona dla obrazu, to ma jednak swój cel- szybciej zabiera sprzed oczu.

Anastazja, tytuł bardzo fajnie dopełnia historię, która choć niby taka rozmyta, melancholijna nawet, wybrzmiała mi gdy cofnełam się właśnie do tytułu. No i wciąga to 'zaciąganie':)

Na samym początku bardzo mi zgrzytała pierwsza strofka, taka z za długą plątaniną słów w wersie, po którymś razie czytam ją lżej, ale nadal korci, żeby coś przerobić.

Np. 

Zaciągam się ulotnością chwili

Która znika wraz z echem

Odbijającym się od torów 

I wybrzmiewa żalem

No ale nie wiem, może to moje subiektywne i niepotrzebne czepialstwo. Może lepiej jak jest tak dłużej i jakby z patosem, wtedy bardziej oddaje tą melancholię? To na pewno. Ta moja szybka przeróbka z kolei jest taka sucha i sztywna.. Zmienia wydźwięk. więc sama już nie wiem;)

I jeszcze uwiera mnie ostatni wers. Ja bym tam widziała 'z teraz'. Ale to też może nietrafione.

Dobrej nocki.

pocałunek szronu jest jakiś taki mało fajny, wiem co chcesz powiedzieć ale to mi akurat nie gra 

Zrobiłem lekki skrót, przeszkadza mi powtórzenie "znika" ale nie mam pomysłu jak to zmienić nie ingerując w treść. 

zaciągam się

ulotnością chwili
która znika

wraz z odbijającym się
od torów kolejowych echem
 

on znika
otulony mgłą 
ona zostawia pocałunek
na szybie w jednym
z przedziałów

ten kurs wiezie zapomnienie

od przeszłości i przyszłości 

Trochę też trudno jest mi zaakceptować zapomnienie od przyszłości... ogólnie mam problem z tą ostatnią strofą. Myślę, że warto nad nią jeszcze popracować. 

Bardzo mi się podoba,  plastyczny, wrażliwy przekaz. Choć uwagi o powtórkach są słuszne. Ja pozbylabym się (sic!) drugiego " się  ", mogłoby by być bez, po prostu "odbijajacym od torów ". Z tym znika znika też by trzeba coś zrobić. Może  chwila  ginie? Choć nie wiem, czy to dobry pomysł. 

Ale wiersz fajny  :)

Zdrówka 

Dziękuję @Luule @light @iwonaroma za wskazówki, spróbuję jeszcze pokombinować. Na pewno usunę powtórne "się" oraz "znika" - jak to się stało, że mi to umknęło? Jednak wciąż wolę pierwotną wersję całościowej pierwszej strofy, podane propozycje są ciekawe, ale jednak zbyt minimalistyczne, wybaczcie mi, lubię patos i takie zawijasy :) Pocałunek szronu, będącym pocałunkiem rosy, która w temperaturze minusowej może składać się również z kryształków lodu, gdzie szron to nic innego jak "osad atmosferyczny, tworzący drobne lodowe kryształki w postaci igieł, piórek na poziomych powierzchniach" (wikipedia) - stąd powiązanie. Zapomnienie od przeszłości w myśl bycia tu i teraz - be in the moment ;) PS utwór powstał w biegu, na ślepo idąc po chodniku, notowałam, póki słowa drgały przede mną na drodze, a ja chciałam je wszystkie złapać i dać im tą poetycką nieśmiertelność :D Pozdrawiam cieplutko!

Anastazjo, staraj się unikać określeń, jak w ukośnikach... to psuje odbiór.... można by, coś w ten deseń, w I-szej np.

Dałaś długie złożone zdania w strofkach, ale nie brzmią one stylistycznie zbyt dobrze... Próbuj.. ;) Pozdrawiam.

    zaciągam się 
    ulotność chwili znika 
    na torach echo 
    pobrzmiewa z żalem