Chłód i ciemność

Po policzkach nie spływają 
Łzy 
Nie płaczę 

Bynajmniej 

A może winnam zacząć
Ucieleśniać uczucia
Płakać 
Śpiewać 
Nie wykluczam tańca

Być jak ci ludzie dookoła 
Co wydaje mi się 
Życie chłoną,
Czerpią garściami

Jak sępy o padlinę 
Tak oni między sobą 
Pojedynek egoistów

Ucierpią inni
Takim zawsze uchodzi na sucho.

Marnuję życie

Włączam telewizor, 
W wiadomościach ktoś znowu
Serca 
potrzebuje

I może chciałabym zostać dawcą 
Ale obawiam się, 
Że inny organizm wychłodzi 
Ono od dawna nie wie 
Czym są uczucia

Nie doceniam życia

Stoję z boku, 
Migrena przemyśleń 
Atakuje
Nic innego jej nie pozostało 

Zostać sępem czy sucho płakać 
Ofiara wyborów 
Dosadnie nietrafionych
A tylko jedna z miliardów

... jest to rzecz, którą włączam tylko na wybrane pozycje. Tak lepiej.

Treść, w której sporo o chłodzie i ciemności. Byłyby do przycięcia niektóre słowa/wersy... żeby skrócić całość.

Nie podejmuję się w tej chwili, czas.!

Pozdrawiam.

Dla mnie bardzo ciekawy utwór. O wyjściu z tłumu, próbie ogarnięcia gonitwy, w której na moment przestało się brać udział. I pytanie o to kim się chce być. Ale czytam i pewną niezgodę na reguły tego wyścigu jak i brak pewności siebie i nie za wysokie poczucie własnej wartości. W Paryżu strajki i kursują tylko dwie z 14 linii metra. Te obsługiwane przez roboty. Niedługo będziemy zbędnym dodatkiem do coraz bardziej wyrafinowanej technologii. I tylko kwestią czasu jest to, że maszyny zbuntują się przeciw używaniu wyświetlaczy. bo one ich nie potrzebują. Pozdrawiam