Z góry na dół

Zbaw mnie od choroby popromiennej,

zimy nuklearnej i widoku

siebie samego w oczach bliźniego,

nie pozwól w ruinach domu

odszukiwać ciał bliskich mi osób

oraz samotnie stawać nad ich grobem,

oszczędź agonii w koszmarze

głodu, chłodu, rozległych oparzeń,

smrodu gnijącego mięsa, błota,

szczurów i hańby kanibalizmu

oszczędź mi, nie pozwól własnego

pożreć psa i nie daj zjeść mi własnej

ręki, ani nogi, ani żadnej innej

części ciała pożreć mi nie pozwól,

oszczędź widoku narodzin

martwych i zdeformowanych płodów,

dwugłowych jednookich potworków

bez rączek, nóżek, uszu ani twarzy,

- daj mi miejsce w epicentrum wydarzeń.

(Jasny blask zjawi się w niebie,

wszystko w pył obróci ogień…

…i opuść nam nasze windy

jako i my opuszczamy

naszych współoprawców,

i nie wódź nas na powierzchnię,

ale nas zbaw od skażonego)

To do mnie szczególnie przemawia. Ale więcej tu poruszających fragmentów.

podobają mi się tez te windy, znowu w Twoim wierszu unosi się widmo katastrofy nuklearnej co jest interesujące. 

No mam kilka wierszy na ten temat. Dzięki.