Charytatywny rozkład

Bezwładne skurcze żebrowatych
sklepień uruchamiają żmudną
cyrkulację wspomnień i nagły
przepływ atropiny w żyłach, a

od nieba dzieli nas tylko dwanaście
pięter, piętrzących się leśnym mchem
warstw przegniłych owoców.

Podszyty goryczą zamsz wciąż
dziecięcej skóry przesiąka odorem
kadaweryny, a od piekła dzieli
nas tylko dwanaście

gęstwiejących w śmierci sekund.
Wysuszona mimika pozbawiona łez
podsyca ślinotok Cerbera, gdy

charytatywnie zostawiam swą
żywość, by mogli pożywić się inni
życia wygłodniali, na których
xanax akurat działa.

@Sekret Wiersz, który gra we mnie kilkoma instrumentami naraz. Takie lubię...niepokorne i utkane z prawdy. 

Będę tu stałym bywalcem. Nie czekam jak wampir za zaproszenie...Thx

To jest mocny opis. Wróciłam bo warto. Pozdrawiam

@calluna Dzięki za odpowiedź :)