Pożegnanie z duszą.

I po co nam to było,zapytał. No wiesz,nie tylko piękne chwile wprowadzają coś do materii tego świata, jakby nie było to się kochaliśmy, odpowiedziała.

-Jeżeli to była miłość to ja nie chce już więcej kochać.

-Ja za to nie  chce już nigdy kochać jeśli to nie była miłość.

A czy to była miłość? Spojrzeli na siebie, w tym spojrzeniu było widać wszystko. Mu tysiąc gwiazd świeciło w oczach, w jej oczach te gwiazdy znajdowały swe odbicie. Wokół dziwna pustka.

Nie to nie była miłość. A może i była. Przecież to nigdy nie jest takie proste. Spojrzeli na siebie jeszcze raz.

-Zatańczymy?

W ich tańcu widać było wszystko, on poruszał się jak orzeł szeroko i majestatycznie, na jej ruchu orzeł ten rzucał cień. To musiała być miłość. Bo jak nie miłość to co? Tylko koniec miłości

rodzi tak olbrzymi jej brak.

-Trzeba się żegnać.

-Ano trzeba.

Złapali się za ręce, W uścisku jego dłoni słychać było dżwięki pianina, W jej dłoniach temu pianinu wtórowała druga melodia znacznie smutniejsza.

Nie to z pewnością nie była miłość. Miłość nie może tak się kończyć.