Bezsilność

Szarpiesz nasze nerwy

Zmuszasz wciąż do płaczu 

Histerię wywołujący

Nieuchronny koniec zbliżający 

Ty niszczysz nasze życie 

Mur bezpieczeństwa przez nas utworzony 

Bladość, słabość i bezsilność 

Jesteś z siebie zadowolony? 

Możnaby ze złości na ciebie

Włosy rwać z głowy garściami 

Lecz czekaj... 

Ty to robisz za nas, gdy cię uspokajamy

Ty nie masz współczucia 

Niszczysz z przyjemności 

I nigdy tego nie zrozumiesz

Raku bez litości 

Dobra, zaskakująca puenta. Się nie spodziewałam, przyznaję :)

Hmm, chyba wkradła się literówka. 

No i w tym miejscu mi coś nie gra: 

Taki nie domknięty ten koniec. Osobiście pomyślałabym nad zmianą :)

@Młoda Dziękuję, postaram się poprawić :)) 

Ciężko mi określić co ale burzy mi coś cały układ wiersza i nie pozwala polubic a wrecz denerwuje. Jeszcze wrócę.

Ciężko pisać o środkach i formie wiersza, gdy prawdopodobnie jest on po prostu autoterapią(?) podmiotu, potrzebą podzielenia się. Albo podmiot jest osobą bliską kogoś kto choruje. Więc uwagi dla autora są być może bez znaczenia względem tragedii z jaką się mierzy. Ale że już wiersz jest na forum, to w moim guście, zabijają go te proste rymy i styl. Gdyby jednak zrobić z niego wiersz biały, to miałby o wiele lepszy wydźwięk i te emocje  dotarłyby do czytelnika na poważnie, mocniej. Mimo to udało mi się odczuć i.. współczuć. pozdrawiam