Wezwanie dla nikogo

Z płomienia świecy do mnie mów,

Sobie zostawię kolor słów.

Za dnia przyjdź, a noc przywołam znów.

Zza szyby mów, a ja wyczytam z kształtu ust,

Czy mam już sobie pójść,

Czy chcesz bym został tu.

Pomachaj mi, zagwizdaj ból, jak pójdę w mrok, to może mi nie starczyć urn.

Wydajesz na mnie wyrok wiesz?

Kimkolwiek jesteś, połóż kres, już wolę byś skończyła to, niż całe życie sądzić się.

Jak będę musiał znajdę Cię i wołał bym nie widzieć łez, bo mogłoby okazać się, że to co mgiełką teraz jest, pozamieniałoby się w mgłę,

Że najpiękniejszym z ludzkich  snów, 

Jest ten, co pozostaje tylko snem.

Popracowałabym nad wersyfikacją. Tekst czytałoby się przyjemniej, jeśli niektóre wersy (dziewiąty i dziesiąty) nie przypominałyby spaghetti. 
Treść i słowa, w jakie ją ubrałeś naprawdę są dla mnie ciekawe, niemniej jednak powagi utworowi odejmują rymy, niektóre z nich - usilne. Oczywiście doceniam wiersze rymowane, lubię tę formę, niemniej jednak w twoim utworze przeszkadzają. Moim zdaniem ich prostota razi w oczy i tworzy sztucznie skomplikowaną składnię.
Nie wiem również czy właściwe jest połączenie słów kolokwialnych z jakby nie patrzeć romantycznym stylem. Przykładowo "pozamieniałoby się w mgłę". W moim odczuciu słowo "pozamieniać" jest bardzo niedbałe, ("pozamieniać się z kimś miejscami" - tak, by nauczyciel na kartkówce się skapnął) i oznacza zamianę, tymczasem masz na myśli raczej przemianę (to dwa różne słowa). Dlatego lepiej brzmiałoby "zmieniłoby/przeistoczyłoby/przemieniłoby się w mgłę".

Bardzo podoba mi się pierwszy wers i widzę potencjał :)