Szepcę za Tobą

Szepcę nieumyślnie za Tobą,

sucha kości ciszy,

stająca w poprzek gardła.

Skarżę się na gniecenie

pod mostkiem;

wzdęte wargi tłumią

głód mojej małej krwi.

Spisuję wiersz, świeży jak

poranna melancholia,

by doiły go różane palce snu;

by mówić o nim krzykiem.

Odbił się od dna –

szerokiego i wysokiego

jak Twoje mieszkanie, Panie –

niedojedzony lęk,

którego nie sposób wyrecytować.

Dłubie w zębach wykałaczką

mojej – wyssanej ze szpiku – piszczeli.

Z odsieczą przybędzie Bóg –

spotkają się dłonie snów,

wieczór zapadnie na złość światłu.

Zrodzi się z miasta lunatyków

zjełczałe pragnienie świtu,

niepokornie sennego

i brzydko smutnego.

Wtedy, Panie,

wyjmiesz z wewnętrznej kieszeni

słone ostrze światła;

wieczność pomyliła się

o sześć minut.

Nie ma nikogo, by podniósł

kotarę powiek; umrę,

nie zaznawszy zmiłowania.

Pociąg naszej świadomej zagłady

wykoleił się przed zamierzoną stacją;

maszynista miał osobliwe poczucie humoru.

Gdy zatracę się na cienkim parkiecie,

kiedy nie będzie ramion, mogących unieść

kłodę mego cienia – otrzepię pióra

z resztek malowniczej przyszłości,

by los kwitł na przekór suchej glebie.

Bogato jest dzisiaj u ciebie i (jak dla mnie) jakoś inaczej niż zazwyczaj. Czytam i czytam (na trochę utknęłam :) ), a za każdym razem znajduję do przemyślenia coś więcej i więcej.

Pozdrawiam :)

@Natuskaa Może dlatego "inaczej", bo wróciłam do czytania wierszy innych poetów. :) Bardzo dziękuję za komentarz i słonecznie pozdrawiam. :)

Wiersz- modlitwę trudno komentować. Wiem, że bardzo łatwo wpaść w banał,

słodki ton i pretensjonalność. Jest taki wiersz Herberta " Brewiarz", polecam

i pozdrawiam.