Śmierć powróci o tej samej porze

Chowam się za plecami miłości,

może nikt mnie nie znajdzie.

Uciekam przed ludźmi, którzy są zbyt słabi,

by umrzeć. Chciałabym zapłacić

za dodatkowe życie, ale cena jest za wysoka.

Proszę, podaruj mi jeden dzień,

abym wskrzesiła przyszłość;

udowodniła, że mimo wszystko

można kochać.

Ze strachu przed czasem

ukrywam się w Twoich łzach;

nie wiem, czy warto rodzić się ponownie.

Pozwól mi dosiąść swoich marzeń;

chciałam runąć w przepaść

porzuconych snów.

Nie udawaj, że nie widzisz mojej duszy;

podarowałam Ci ją z okazji urodzin.

Samotność, którą spotkałam wczoraj,

kazała Cię pozdrowić. Prosiła,

abyś o niej czasem pomyślał…

A gdy uschnie ostatnia z moich myśli,

nikt nie rozdzieli naszych splecionych serc.

Łzy ścigają się na moich policzkach,

zegar najwyraźniej dostał czkawki.

Ach, pożycz mi choć kawałek swojego serca!

Obiecuję, że zwrócę na czas.

Choć nie jestem pewna, czy warto czekać,

śmierć powróci o tej samej porze…

"Chciałabym zapłacić

za dodatkowe życie, ale cena jest za wysoka." 

Z całego tekstu ten fragment mówi do mnie najbardziej. 

Tam zaś gdzie piszesz "nie udawaj że nie widzisz mojej duszy" "pozycz kawałek swojego serca" nudzę się, nie moje klimaty

Smutno jakoś, bardzo się schowałaś... 

Pozdrawiam :)

Witaj -  twardy wiersz - ale ma momenty  które są warte przeczytania.

                                                                                                                                   Pozd.