Echo

Powiedz mi, ale o rzuconych kwiatach
więdnących na betonie w deszczu,
abym potrafił mówić o miłości.
I wierz mi, nie trzeba przypominać
jakie były chwilę wcześniej  
i której darowałem wszystko,
aż brakuje moich słów.

Chcę byś mówiła,
żebym ja mógł do ciebie
jak echo do ściany, kropka w kropkę
z rzęsami. Chyba w cytat to ubrał
dobry Bóg,
bo w końcu się zgadzamy,
kiedy mi brak słów. 
 

Powiedz mi, ale o rzuconych kwiatach

więdnących na betonie w deszczu,
abym potrafił mówić o miłości.
I wierz mi, nie trzeba przypominać
jakie były chwilę wcześniej  

Tu bym zakończył strofę, masz "abym potrafił mówić" i to naprawdę wystarczy. 

"której darowałem wszystko,
aż brakuje moich słów."

To bym wyjebał bez żalu. 

Dalej już wszystko bardzo ok

Jest wiersz. 

To interesujące. Faktycznie ,, której darowałem wszystko, aż brakuje moich słów." wprowadza zamieszanie, ale niesie mocny przekaz no i to pewnie mój błąd, dlatego zostawiam. Jak spierdolę w ten sposób jeszcze kilkaset wierszy, to może czegoś się nauczę ;) 

Mi trochę w tym wszystkim brakuje bardziej oryginalnego uzewnętrznienia takiego uczucia, takiego stanu, brakuje mi samego peela, ale przecież on nie potrafi... więc może tak mam czuć. 
Pod lir chce się otworzyć. Z jednej strony oczekuje uwrażliwienia, mocnego kopa, by móc mówić o miłości, z drugiej zaś dobrze zna to uczucie. Potrzebuje bodźca w postaci więdnących na betonie kwiatów, czegoś co umiera, czegoś drastycznego, co być może  pozwoli mu przełamać się, wydostać z mocno zapadniętego świata, swojego świata.
Pierwsza cząstka imho lepsza od drugiej.
W drugiej trzy rymy jakoś przeszkodziły mi w skupieniu, rozkojarzyły mnie.  Pozdrawiam.

Dziękuję @tetu. Każdy konstruktywny komentarz biorę pod uwagę ;) Też wolę pierwszą zwrotkę. A o samym pomyśle na wiersz, p. lir ma cechy mitologicznej Echo ;) Pozdrawiam serdecznie