Kolejny upadek Ikara

„Kolejny upadek Ikara”
Rozpięte skrzydła martwych gołębi

puściły szmer po niskim niebie

Sześcianu gęstej przestrzeni roku

Martwych skrzydeł myśli człowieka – gołębia miejskiego… 

Ikara

Bez czasu i miejsca dla swego „Jestem”,

schwytanego w rutynę swych ścieżek

Spiralą wzlotów jednak zbyt niskich chciał kwadrat nieba dla siebie..

Wylatać

Niskiego nieba wielkich ambicji brunatną szmatą rozpiętym

nad miejskim zgiełkiem splątanych ulic w gordyjskie węzły bez sensu

Wzniósł się nad zwykłość dachów mieszkalnych więzień

dla skrzywdzonych marzeń

zamkniętych w szafach, piwnicach i strychach lat 

porzuconych na zawsze

Lat wypełnionych fantasmagorią drgających cząstek rozmyślań

gołębich główek wykoślawionych piórem rączki dziecięcej

Z pierza tych dźwięków, świergotu wspomnień wyrosłych

w mojej pamięci

stworzyłem skrzydła dla swoich marzeń

sklejonych woskiem dedalim

Wreszcie wzlot po spirali bólu i męki, wyrzeczeń, morderczej pracy,

lecz pełny ptasiej, lekkiej wolności,

karmiony pisklęcą, wręcz naiwnością

Wysokość… Piękno… Zachwyt… Spełnienie,

a potem Gorąc… Strach… Ból… Słońce zbyt blisko,

a potem

Woskiem goryczy spłyną upadek na chodnik rzeczywistości

I poniósł śmierć kolejny Ikar z krzykiem wolności na ustach.

Początek bez sensu 

Dalej trochę lepiej, pisane na jednym wydechu 

jak po kresce fety 

Raczej na nie

Bełkot przeslonil sens