Żarły i rżały

List IV

Powiada Pan dzisiaj, że sprawa jest prosta;

Że jest we mnie upór. Większy niż osła,

Bo starczy bym zmienił swe  gusta - i nowa

Pojawi się we mnie istota. Już zdrowa,

Co bez wysiłku wszystko pojmuje

I niczym już więcej się nie przejmuje.

I wtedy -  Pan twierdzi - ta owa Ona

Istota -  stanie się:  Oświecona!

A ja się w nocy biję z myślami,

I w dzień,  i w południe, i porankami,

Gdy tylko zwlokę z wyrka swe ciało

I ćwiczę, by ruchem się trochę rozgrzało.

Nie mogę pojąć… Wręcz nic nie pojmuję!

Dlaczego jestem? I pragnę? I czuję?

Dlaczego trapią mnie wątpliwości?

A Pan odpowiada, że to są ości,

Nie zrozumienia.

Nie oświecenia.

Żem sobie umysłu jak trzeba nie zmieniał!

Żem się w tym względzie za bardzo lenił

I stąd te upiory w mózgu mego sieni.

Tak twierdzi buddyzm.

 Taoizm tak knuje.

Ale ja nadal nic nie pojmuję.

A Pan wciąż twierdzi - i twierdzi uparcie,

Że ja, gdybym tylko miał w sobie zaparcie

Do zdobywania wiedzy, mądrości,

To bym bez trudu zagościł wśród gości

Którzy mędrcami się mienią wielkimi,

I którzy zowią się -  Oświeconymi!

I twierdzi Pan dalej, że łatwo przychodzi

Człekowi z niewoli się oswobodzić,

Z niewoli myśli, odczuć i chuci

Jeżeli tylko człek siebie porzuci;

Jeżeli tylko zmieni myślenie,

I jeśli zrozumie,  czym jest - Zrozumienie.

A może choć trochę pana zaskoczy,

Fakt, że gdym raz pierwszy przejrzał na oczy,

Kiedy pojąłem,  że patrzę i widzę,

Że czuję, że kocham i nienawidzę,

To takie przyszło z tym zrozumienie,

Iż z tego wynika - moje istnienie!

Lecz wiem już, że Pan temu zaprzeczy

Bo według Pana nie ma tych rzeczy,

Gdyż rzecz sama w sobie po prostu znika

Jeśli się tylko przyjrzeć jej z bliska;

I nic nie istnieje. Niczego nie ma.

A wszystko inne to zwykła ściema.

Więc ja nie istnieję?!  To kogo Pan pyta??

I gdzie odpowiedź jest na to ukryta?

„Kim jesteś?”, pytał Pan nie-istniejącego?

Doprawdy, trudno zrozumieć coś z tego….

A czas? Istnieje? Czy nie  istnieje?

Wszak wszystko przecież w czasie się dzieje;

Lecz… Wszystko znika,  nim się objawi!

Ja ufam, że wiedza może wybawić

Z rozterek, tyczących istoty rzeczy,

Bo zrozumienie -  jak lek -  też leczy.

Z tej wiedzy wynika, że to, co widzimy,

To wszystko, za czym uparcie gonimy,

Owszem, istnieje, ale w przeszłości,

A przyszłość w przeszłości nigdy nie gości,

Ni w teraźniejszości, która, jak wiemy,

Jest niczym innym jak połączeniem

Między, co było i co zaraz będzie.

I tak, w tym powszechnym,  ludzkim obłędzie,

Niewielu to pojmie, choć bardzo się stara;

Bo większość poleci… Lotem Ikara.