Kwiat nieznanego poety (niecenzuralne słownictwo)

Lubię iść czasem

wśród słów rynsztokowych,

niechcianych zbuków

kwoki polskiej mowy.

Nieraz się zdarzy:

na ryj „z Niemca jebne”,

gdy znajdę na bruku,

jak kwiat niepotrzebne,

dzieło poety,

co przepadł bez wieści.

Ono mi ucho

jak brzęk złoty pieści.

Chciałbym je podnieść

i przenieść na łąkę,

jak „Z koziej pizdy

wór (pusty) na mąkę”.

Dalej się szlajam:

o bruk tuż nad ranem,

perła „jebnęła,

jak brąz w porcelanę”

Inny kwiat bruku

tu leży wyklęty,

Ach! „z kozich cycków

(tak drżą) kastaniety”

A tuż opodal,

„błękitem Paryża”

„jak Jolka najebał

się kot”, i ubliża.

Tam „psy na chujach

(już) hejnał grają”,

„extra spazminę”

w „komorze <-> blant” mają.

„najebał prądu,

niczym Jolka w kitę”

„kocur na dzielni”

i „całkiem jest w pytę”

„Cygaro z wąsem”

rozpalił i dymi,

pomada z „rodzyn”

we włosach blask czyni.

„Ziomy” w „Kawiarni

pod zaworem” siedzą,

jakby ktoś pytał:

wiedzą, że nie wiedzą.

"Kot urabura"

tygrysi wydał skok -

- "flek" - "odpierdolił

(aż) na trzy chuje w bok."

W „krainie wiecznego

czwartku” w niedzielę,

nikomu nie w głowie

piątek w kościele.

„Arcyminetaur”

„odwapnił dziś kwadrat”,

Język ma cięty,

zanurzył po szkarłat.

Zły duch odpuścił

kajdany młodemu –

zmężniał przed lustrem,

i wąsa ma z dżemu.

„Książę ciemności”-

gryf szarpie basowy

„dziwkę szatana”

po strunach głosowych.

Tu Casanowa 

przystojny jak Mao,

w kuchni na palcach

łasuje w kakao.

A w "klocku" obok,

przez okno z wieczora,

rozsiewa zapach

hit Radio Obora.

Młody prawiczek

udane miał ferie:

zerwany „simlock”

ma „trup na baterie”.

Z nim w „watykańską

ruletkę” gra z głową.

Koledzy życzą:

„niech chuj będzie z tobą”.

Wciąż "szuram butem

po (zacnym) rewirze",

"chujem tu wieje",

a pies kości gryzie.

"Sałatkę grecką"

najlepszą ma w mieście

śniegowy bałwan,

co zmienne ma szczęście.

"W chuj" już miał z góry,

aż "sanki się poszły." -

- rychło "zmuliły"

złe ślimakonosy.

Janusz z "nocnika"

pobiera paliwo.

Kieszeń wygryza mu

kurwie grosiwo.

Zbożny marynarz,

z sobotniej kipieli,

przybija klinem

do gruzów niedzieli.

Zdrój cnych objawień

przerywa tamę ust,

słowo się rzekło:

Kobito… ergo sum!