Szkatułka serca

Zbierała łzy do szkatułki serca.

Modliła do prywatnego Boga,

prosiła o jeszcze jedną dobrowolną śmierć.

Sprzedała wszystkie marzenia

po zbyt niskiej cenie.

Serce wybiegło na spotkanie nocy

i już nie wróciło.

Ostrożnie podchodziła do pragnień,

uprzedzona, że mogą być narowiste.

Z miłością nie było jej do twarzy,

usiłowała schwytać cień samotności.

Na jej rękach umierał sen,

nie było nadziei.

Choć przyszłość mijała się z prawdą,

wybierała świadome kłamstwo.

Ranę, która się nie zabliźni.

Znów spotkała śmierć,

była w wyśmienitym nastroju.

„Pożycz mi jeszcze jeden sen,

a wszystko ci wybaczę” – mówiła

do zielonych oczu kostuchy.

Ta jednak uroniła kolejny uśmiech

i udała na poszukiwania.

Wybiło południe, pora zacząć życie od końca.

Skreśliła z listy kolejne nazwisko,

które przestało jej się podobać.

Choć zaciekle marzyła,

życie było przeznaczone komuś innemu.

Gdy zgasło światło, zobaczyła świat w pełnej krasie.

Próbowała uwierzyć, że Bóg należy do niej,

ale w porę się obudziła.

Rzeczywiście posępne:). A ja póki co, daleko od ojczyzny i jeszcze mam się dołować:).

Fajne, smutne ale z takim klimatem baśniowym.... I to piękne słowo w tytule: szkatułka... szkoda, że takie słowa (i rzeczy :)) stają się coraz mniej powszechne.

Ale jak kostucha ma zielone oczy to nie taka maszkara :)

pozdrowienia

@iwonaroma Cieszę się, że się podobało. :) Pozdrawiam, spokojnego wieczoru. :)

Witaj -   ucieszyłem się że to tylko sen - zastanawiający trudny wiersz.

No ale ty kochasz takie pisanie.

                                                                             Ciepełka i zdrówka życzę.

Taka trochę opowieść. Myślę, że warto popracować nad skracaniem zapisu, nie wykładać przysłowiowej kawy na ławę. Unikać już określonych sformułowań. Sięgać po synonimy. I może więcej metafor. I czytać, czytać dobrą poezję.
Chciałam tu pobawić się skalpelem, ale w połowie utknęłam. Za dużo bym musiała, a to nie mój tekst. Pozdrawiam ciepło. :)