Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

POCZYTAJ POLMANA - o co chodzi?


Polman

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Poeci wiedzą co to jest przenośnia, sorry.

Janku,

'Uderz a stół, a odezwą się nożyce'

Teraz jest po nowemu tak:

'Uderz w stół, to się stół rozwali'

Rozwaliłeś mnie Janku, rozbroiłeś swoim komentarzem.

Nawet nie wiem gdzie rysowałeś tę szubienicę czy kokardkę :):)

Akurat Twoje pióro bardzo lubię i nie raz, nie dwa, dawałam temu wyraz.

Twojej muzyki także nie słyszę, więc mi nie przeszkadza, lubisz się przekomarzać, prawda?

Pozdrawiam z uśmiechem :)

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Myślę, że to miejsce (portal) należy właściwie odbierać.

Nie jest to miejsce dla prawdy i tylko prawdy. Jest to także miejsce, dla "a mnie się wydaje". Bez takiego podejścia bycie na poważnie w miejscu gdzie się pisze "bóg skurwysyn"  wydaje się niemożliwe.

 

A ta sprawa kokardek, to element folkloru na forum. Ja nie o tym pisałem. To nie była moja główna intencja.

To wyszło tak przy okazji, ponieważ w forum zabudowana jest przeglądarka plików graficznych i w tej postaci trzeba pokazać wiersze aby skorzystać z tego narzędzia.

I mnie fantazja poniosła i rameczki się pojawiły:-)

A takie były ładne, takie amerykańskie :-)

Aż spotkała je Ala :-)

Ale rozmawiajmy  o tym co jest w rameczkach ;-)

Pozdrawiam.

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dopytam w takim razie. Czy te ramki są tutaj, na forum, czy po prostu Ty je wkleiłeś, bo jest taka możliwość?

Druga sprawa - nie mam nic przeciwko Twoim pomysłom - jeśli innych to zainteresuje jestem za. Mnie nie interesuje, wystarczy to, co jest. Czekałem na tę możliwość (chyba 2 lata?) żeby mieć łatwy i prosty dostęp do swoich i innych wierszy użytkowników - no i mam. Trochę inny niż kiedyś (kiedyś fajniejszy, ale może to przyzwyczajenie), ale jest. Mateusz dotrzymał słowa - mnie wystarczy.

No cóż nie wszystko, co amerykańskie jest cacy ;)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Aha, kokardki były moje, naprawdę i bez przenośni ;)

 

 
  •  
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

To ja wkleiłem z własnej nieprzymuszonej woli :-) Nie musiałem, ale chciałem.

Zobaczyłem na jakiejś stronie darmowe ramki w formacje png i fantazja mnie poniosła :-)

Leonardo też swoje obrazy oprawiał w ramki :-)

Więc było takich więcej :-)

Ważne co w ramce, a tego się nie wstydzę.

A moim zamiarem było pokazanie tymi ramkami, że te wiersze to nie tekst tylko grafika.

I był jeszcze jeden, dość ważny powód. Gdy mamy otwarty post i wiersze są na liście jeden pod drugim,  ramka pokazuje obszar na którym trzeba kliknąć, aby ten wybrany wiersz otworzyć w przeglądarce plików graficznych. To był główny powód.

Ale czasami grafika wspiera wiersz.

Tło w Litanii obrazuje o czym traktuje tekst. Bez niej trudno byłoby zrozumieć idee tego tekstu.

Więc grafika nie zawsze jest be.

Dzięki Janie za rozmowę. Miłego spanka:-)

 

 

Edytowane przez Polman (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Mateuszu, naprawdę nie chciałem Cię urazić.

 

 

Po prostu siła przyzwyczajenia bywa często konserwą i

 

 

trzeba trochę czasu, żeby dała się przekonać. :)

 

 

Pewnie następna wersja też wyda jej się mniej fajna.

 

 

W każdym razie, jeśli tak odczułeś,

 

 

najmocniej przepraszam i pozdrawiam.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 jan_ko

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Hm, jak zwykle zgadzam się z Alicją.

Wiersz jaki jest taki będzie bez względu na ramkę, różyczkę czy zdjęcie ładnej sąsiadki.

Ponadto fakt, że autor uznał jakiś swój wiersz za na tyle dobry, aby zamieścić go w swoim  autorskim portalu nie oznacza, że takie samo zdanie mają czytelnicy, stąd raczej lepsza wydaje się istniejąca już możliwość zapoznania się z całością twórczości interesującego nas autora., a miarą popularności danego wiersza jest podana ilość wyświetleń.

Wydaje mi się to najzupełniej wystarczające.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Witam @AnDante miło, że jesteś.

 

Ale narozrabiałem tymi rameczkami.

Za pokutę, będę musiał mieć stoisko na takim odpuście jaki widziałem będąc w Serbii.

To mnie wyleczy z tych rameczek :-) Ostatecznie.

Ja nie mówię, że jak autor uzna wiersz za dobry, to on taki musi być.

Czy mi musi się podobać żona sąsiada? :-)

Wystarczy, że podoba się jemu (tak się domyślam:-))

Ale autor zwraca się z sugestią, by zapoznać się z jego utworem. Bo on go ceni.

Tu analogii z żoną sąsiada, nie będę już kontynuował:-)

 

Stawiam taki problem:

Zauważyłem na forum autora @AnDante.

Jestem typowym użytkownikiem forum. Mam jakąś chwilę na popatrzenie na forum. Klikam przypadkowo na jakąś pozycje na liście jego utworów. Coś tam poczytam. Chwila przeznaczona na autora mija. Klikam na innych autorów.

Czy ja potrafię ocenić choć jednego autora, który ma kilka lub kilkanaście stron w dorobku na liście utworów.

Nie ma najmniejszych szans.

A gdyby ziścił się taki pomysł o jakim mówię, to podchodzę do wirtualnej półki , otwieram coś w rodzaju wirtualnego tomiku autora.

I widzę co autor ma mi do zaoferowania. W szybkiej, łatwej do odbioru postaci. A ja jako odbiorca, mogę to propozycję uznać jako interesującą albo nie.

I to tyle.

 

I PRECZ WSZYSTKIM RAMKOM!!! :-)

 

 

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Skoro ustaliliśmy już, że zdanie autora co do jakości jego wiersza nie ma dla czytelnika istotnego znaczenia, wystarczy z profilu kogoś, kogo jakiś wiersz Cię zainteresuje wybrać z kilku stron jego wierszy  losowo kilka utworów i dość szybko sie zorientujesz, czy warto poświecić więcej czasu na zapoznanie się z jego twórczością, której wybór będziesz miał znacznie większy.

 

Aha, a coś było mówione o piwie :)))

 

Pozdrawiam 

AD

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Cała tematyka moich postów ogranicza się do wierszy i lyricsów z kilku krajów: Persji, Rosji, Japonii, Chin, Brazylii, rzadziej Włoch i Skandynawii. Na przykład temat japoński https://poezja.org/forum/utwor/182069-wakacje-miłości-koi-no-bakansu/ https://poezja.org/forum/utwor/188983-zimowy-krajobraz-cieśniny-tsugaru-winter-seascape-of-the-tsugaru-straits/ https://poezja.org/forum/utwor/181501-shadow-klss-pocałunek-cienia/ https://poezja.org/forum/utwor/204337-arse-is-a-book-dupa-to-książka/ https://poezja.org/forum/utwor/182414-a-sudden-discovery-nagłe-odkrycie/ https://poezja.org/forum/utwor/189045-nad-morzem-nad-morzem-niebieskim-by-the-sea-by-the-blue-sea/ https://poezja.org/forum/utwor/209201-enka-prefecture-prefektura-enka-演歌県/ https://poezja.org/forum/utwor/209775-najsłynniejszy-wiersz-haiku-przez-basho-bashos-most-famous-haiku/ https://poezja.org/forum/utwor/183254-hokku-użytkownika-basho-matsuo/ nie licząc stron, na których tematyka Japonii jest powiązana z innymi tematami lub jest reprezentowana przez moje własne japońskie opusy.    
    • @Tyrs To beznadziejny przypadek z ego na wysokiej orbicie... okołośmietnikowej. Na każdym portalu ma ,,swoich" czytelników.    A tak na serio, to startuje w konkursie erekcjato a tam jest ogromna kasa... więc nie przeszkadzaj jej w pracy i nie zaczepiaj, bo menopauza przeszła po niej i nie zostawiła nic z delkatności... zresztą sam zobaczysz w jaki sposób Ci odpisze. Generalnie szkoda naszej wrażliwości....   DOBREGO DNIA

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • stoję  wpatrzony w lustro  a świat  świat przechodzi obok  chciałbym  mu coś powiedzieć    może...  nawet wykrzyczeć    brak odwagi   4.2024 andrew  
    • (Na motywach powieści „Piknik na skraju drogi”, Arkadija i Borysa Strugackich)   ***   Dlaczego wylądowali? Nie wiadomo. Zostawili w powietrzu dziwnie mżące kręgi, które obejmują szumiące w nostalgii drzewa.   Które kołyszą się i chwieją w blasku księżyca albo samych gwiazd… Albo słońca... Albo jeszcze jednego słońca…   Powiedz mi, kiedy przeskakujesz płot, co wtedy czujesz? Nic? A co z promieniowaniem, które zabija duszę?   Wracasz żywy. Albo tylko na pozór żywy. Bardziej na powrót wskrzeszony. Pijany. Duszący się językiem w gardle.   Sponiewierany przez grawitacyjne siły. Przez anomalie skręcające karki.   Słońce oślepia moje zapiaszczone oczy. Padającymi pod kątem strumieniami, protuberancjami…   Ktoś tutaj był (byli?) Bez wątpienia.   Byli bez jakiegokolwiek celu. Obserwował (ali) z powodu śmiertelnej nudy.   Więc oto razi mnie po oczach blask tajemnicy. Jakby nuklearnego gromu westchnienie.   Ktoś tu zostawił po sobie ślad. I zostawił to wszystko.   Tylko po co?   Piknikowy śmietnik? Być może.   Więcej nic. Albowiem nic.   Te wszystkie skazy…   Raniące ciała artefakty o upiornej obcości.   Nastawiając aparaturę akceleratora cząstek, próbujemy dopaść umykający wszelkim percepcjom ukryty świat kwantowej menażerii   Przedmioty w strumieniach laserowego słońca. W zimnych okularach mikroskopów…   Nie dające się zidentyfikować, obłaskawić matematyczno-fizycznym wzorom.   Bez rezultatu.   *   Zaciskam powieki.   Otwieram.   *   Przede mną pajęczyna.   Srebrna.   Na całą elewację opuszczonego domu. Skąd tutaj ta struktura mega-pająka?   Pajęczyna, jak pajęczyna…   Jadowita w swym jedwabnym dotyku. Srebrzy się i lśni. Mieni się kolorami tęczy.   Ktoś tutaj był. Ktoś tutaj był albo byli. Ich głosy…   Te głosy. Te zamilkłe. Wryte w kamień w formie symbolu.   Nie wiadomo po co. Kompletnie nie do pojęcia.   Milczenie i cisza. Piskliwa w uszach cisza, co się przeciska przez gałęzie, żółty deszcz liści.   W szumie przeszłości. W dalekich lasach. W jakimś oczekiwaniu na łące…   Elipsy. Okręgi.   Owale…   Kształty w przestrzeni…   Fantomy przemykające między krzakami rozognionej gorączką róży. W strumieniu zmutowanych cząstek. Rozpędzonych kwarków…   Rozpędzonych przez co?   Przez nic.   Po zapadnięciu mroku liżą moje stopy żarzące się lekko płomyki. Idą od ziemi. Od spodu. Ich obecność to pewna śmierć.   Sprawiają, że widzę swoje odbite w lustrze znienawidzone JA.   W głębokich odmętach  schizoidalnego snu. Zresztą wszystko tu jest śmiertelne i tkliwe. Pozbawione fizycznego sensu.   (Kto chce skosztować czarciego puddingu?   Bar za rogiem stawia)   Dużo tu tego. W powietrzu. I w ziemi.   W nagrzanych od słońca koniczynach, liściach babiego lata.   Krążyłem tu wokół jak wielo-ptak. W kilku miejscach jednocześnie.   I byłem wszędzie. I byłem nie wiadomo, gdzie. Tak daleko na ile pozwala wskrzeszany chorobą umysł   Tak bardzo daleko…   Wystarczy dotknąć złotej sfery, aby się wyzbyć wstrętnego posmaku cierpienia…   Gdyby nie ta przeklęta wyżymaczka, która zachodzi śmiertelnym cieniem drogę…    (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-20)      
    • Powiem tak, Dziewczyno - lecz się, niekoniecznie przez pisanie. Kiedyś się udzielał Kiełbasa, czy coś takiego. To było równie prostackie i wulgarne. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...