nie nazywam już braci po imieniu

rozbierali mnie
kawałek po kawałku biorąc
jak swoją

w bólu i osamotnieniu trzy razy
ocierałam się o śmierć
za słaba by wstać
zbyt silna by umrzeć

wypluwając kości
po cichu kołysałam niewinne dzieci
a szkielet rozpadał się na tysiące oczek
nawlekali

wówczas bezbronna
dziś nieuległa
pełna pamięci i dotyków
z prochu powstałam

mam imię
przeglądam się w sumieniach innych

Bdb. 

Świetny, dopracowany tekst z głębią treści. Ściskam Cię cieplutko. :-) 

Witam serdecznie.Odniosę się jak zwykle do treści zapisu :) - Zachwycony.Pozdrawiam.

Dziś same wspaniałości się na orgu posypały 

Wiersz Pawła D. teraz Twój :-) 

Bardzo mi się podoba 

Fenks.

Dziękuję Kobruś, miło Cię gościć. Dawno nie zaglądałaś. 

:D niemożliwe;) ale cieszy, dzięki.

Dziękuję Gosławo.

Dag, bardzo dziękuję. 

Za serducha tak samo, wszystkim.