Spojrzałem dziś rano w zachmurzone niebo.
Widzę jak zza chmur wychyla się czoło. I myślę:
Taka ulewa? Gość ma nas dość chyba. Ale nie, bo
leje nam deszczem śmiejąc się wesoło.

Boki aż zrywa, z mokrych ma radochę.
Kto by pomyślał, że ludzkość go bawi,
skoro co półwiecze zrzuca plagi trochę
i tylko dziesięć procent wybrańców chce zbawić?

Ale po chwili widzę kawał słońca.
A jego czerep już tak się nie szczerzy,
tylko z powagą mówi: chcę was mieć bez końca.
Bez was nie ma i mnie. Bo kto będzie wierzył?

Nie podejmuję się oceny tego wiersza ponieważ moje poglądy na temat wiary stoją w sprzeczności z pańskimi.Chrześcijanie nie wiedząc czemu i jakim prawem hierarchizują bóstwa stawiając na pierwszym miejscu jedynie ich Boga.Jeśli Pan uważa, iż w epoce kamienia łupanego bogowie byli gorsi to dalsze dywagacje uważam za bezzasadne.Pozdrawiam.

@Ast Voldur jakby nie patrzeć monoteizm jest jednak jakąś ewolucją wierzeń w stronę unifikacji i sprawniejszej organizacji społeczeństw. Ale świat zubożał.

Bez dwóch zdań ma Pan rację.Dla mnie osobiście krzewienie wiary szło zawsze łeb w łeb ze zniszczeniem ustalonego ładu i porządku.Dlatego nie lubię misjonarzy :).To tacy akwizytorzy wyznania - d2d.Pozdrawiam.